Daar zaten wij, impressies over 'Londen '40-'45'

kunst en in de literatuur. Hij heeft een roman op zijn naam staan en een veelgeprezen maar weinig gelezen diklijvig boek-in-delen over het economisch getij. Zijn stopwoord is: ‘Laten we nou ’s even de werkelijkheid zien...’ Hij is een zeer onafhankelijk-denkend man, beslist niet de makkelijkste vechthaan uit de arena. De SDAP heeft ziel en zaligheid, heden, verleden en toekomst verkocht aan het Plan van de Arbeid. Het is een geheim van poesjenel dat doctor Jan van dat Plan weinig wil weten. ‘Laten we nou ’s even de werkelijkheid zien...’.

Maar juist om al deze dwarsigheden haalt jonker de Geer deze krent uit de rijst. Verdeel en heers. Doctor Jan van den Tempel moet in het nieuwe kabinet worden getakeld. In de binnenkameren wekt die uitverkiezing een beetje verwondering. Het is dr. van den Tempel die De Geer moet dwingen óók ir. Albarda in het kabinet op te nemen.

Pieter Sjoerds en doctor Jan - zij zullen na mei 1940 verreweg de sterkste figuren blijken te zijn in het kabinet dat in Londen zijn werkzaamheden moet uitoefenen.

Achteraf bekeken heeft Nederland dus nog reden De Geer dankbaar te zijn dat hij deze twee mannen in het kabinet heeft gehesen.

En dit is dan Londen op 20 mei 1940. De stad is mij door vele bezoeken vertrouwd. Maar sinds de oorlog in 1939 uitbrak, is dit voor ’t eerst dat ik op Piccadilly sta. Gekke gedachte: ‘De oude heer Boissevain schreef altijd: Piccadilje’.

Het moet een misverstand zijn dat dit land in een strijd van d’r-op-of-d’r-onder gewikkeld is. De bandjir van het verkeer perst zich zoals altijd tussen de hoge oevers van de huizen. Uit de muilen van de Underground krateren onophoudelijk nieuwe stromen mensen. Iedereen heeft haast, niemand laat ’t merken. De eetwinkeltjes zijn vol. Door de kroegen stroomt een rivier van mild and bitter.

Oorlog of geen oorlog, aan weerszijden van Piccadilly leurt de goedkope liefde. Aan deze kant tippelen de Vestaalse virgins, aan gene zijde zwiepen de gepoederde jongetjes hun heupjes in de bries. Als ze elkaar in de Empire Foodstore ontmoeten, is de begroeting een stukje folklore:

‘Oh, hello prostitute...’

‘Hello, substitute...’

Je moet tegen je zelf zeggen: nu zijn ze in Rotterdam nog aan het nablussen; nu liggen de arme jongens van de Grebbeberg onder de verse aarde, nu bepeinzen duizenden zelfmoord, nu voelen miljoenen hartzeer knagen als ze aan de toekomst van hun kinderen denken. Weten die verrekte Engelsen, begrijpen die kille kikkers eigenlijk wel dat er een oorlog aan de gang is? Kijk, kijk, het standbeeldje van Eros is secuur in kisten gepakt, veilig tegen

9