Hier is de VARA

ven nieuwe leden in, en we bedisselen wie voorzitter zal zijn, mijn kostbaas natuurlijk, en wie de secretaris en zo. Kort en goed, als tegen half twaalf de vergadering ten einde loopt, zit de V.A.R.A. er op het dorp geheid in. De mensen gaan voldaan naar huis en de bioscoopboer zegt, dat we best nog een paar avonden kunnen geven, dat brengt wat leven in het dorp, over het buffet valt met hem te praten. Arend de Vries en• de artisten kunnen die avond niet meer naar huis, dus voor die zijn er kamers in het hotel. Het nieuwe bestuur en het hele gezelschap zit daar nog een beetje na te bomen. Arend heeft zeker een filosofische bui, want hij zegt:

״Als je nou naar buiten kijkt, dan zie je overal in de polder kleine huisjes en daar wonen mensen in, die geen weet hebben van muziek en dichtkunst en van toneelspelen. Maar nou is de radio er, en alles wat mooi is in de wereld, gaat nu ook tot die kleine huisjes doordringen. We doen een stuk opvoedend werk, mannen. Over een paar jaar zijn de mensen niet meer tevreden met de muziek en de voordrachten van tegenwoordig, dan willen ze betere muziek en moeilijker hoorspelen. Dat is opvoeding."

Arend heeft gelijk, denk ik een half uur later, als ik met mijn kostbaas en Kee het hele eind naar huis loop. Al het mooie in de kunst zit in een brandvrije kelder achter slot en grendel, maar door de V.A.R.A. staat de deur nu wagenwijd open en wij moeten zorgen, dat de arbeiders niet in de kelder verdwalen. Ik ben zo onder de indruk van mijn eigen gedachten, dat ik vanzelf begin te fluiten en Kee en mijn kostbaas nemen de melodie over, en voor we het goed weten, lopen we met ons drieën in de pikdonkere rimboe van de polder te zingen:

״Al aards geluk, al zonnepracht Al geesteslicht, al wetensmacht Zij aan het zwoegend volk gegeven Dat is het doel waarnaar wij streven."

De mensen, die ons horen, moeten wel denken, dat we gek zijn.

63