Hier is de VARA

houden mijn kostbaas op straat aan en vragen hem wat eigenlijk een declamator is.

De kaarten vliegen weg. Mijn kostbaas en ik denken er over om nog een tweede avond te beleggen. Kee, die niet te houden is als ze van haar Willem van Cappellen hoort, komt die avond over en ik zorg er voor, dat ze een plaats heeft op de eerste rij, waar ze, zo gezegd, haar Willem kan aanraken als ze wil. Helemaal goed schijnen we Hilversum niet te hebben begrepen, want Willem komt niet alleen, zoals op de aanplakbiljetten staat maar hij brengt de hele toneelkern mee, Hetty Beek en Jan Lemaire en Kees Bakker en Jannie van Oogen en Minny Erfman, en dan is er het kwartet ook nog. Nou, nou, dat wordt een avond van jewelste. Mijn kostbaas speelt voor voorzitter en hij is op van de zenuwen, omdat hij de mensen veranderingen in het aanplakbiljet moet uitleggen en natuurlijk verzwikt hij zijn tong over het woord ״declamator", maar niemand schijnt het te merken.

Het programma is beslist een groot succes, het kwartet speelt smeltende muziek, en dan komt Willem van Cappellen. Ik kijk tersluiks naar mijn Kee, die haar held nu voor het eerst in levenden lijve ziet en ik ben er nog niet achter of hij haar meevalt of tegen. Van Cappellen weet blijkbaar, dat ze in die rimboe niet goed weten wat een declamator is, want hij begint met een lang verhaal. Er zijn mensen (zegt hij) die de mooie dingen, die ze zien, uitdrukken in woorden, die rijmen en die in een zekere maat staan; dat zijn gedichten en de mensen, die ze schrijven, heten dichters. Hij zal met een paar eenvoudige dingen beginnen, om de mensen wegwijs te maken. Hij draagt ״De dijk" voor van Adama van Scheltema, wat iedereen in de zaal begrijpt, omdat ze zelf in de polder wonen met boeren, die uit rijden gaan met hun wijf in haar Zondagse wezen. Dan komt de toneelkern, die een stuk voordraagt, waarvan ik me de naam niet meer herinner, maar het is prachtig en ik wijs Kee Jan Lemaire aan en zij zegt, dat ze nooit heeft kunnen denken, dat 't zo'n lange vent is en iedereen in de zaal zegt, dat het mooier is dan de mooiste film. Voor de pauze houdt Arend de Vries zijn rede; hij zal een kwartier spreken, maar het wordt meer dan een half uur. Tjonge, tjonge, wat kan die man babbelen, het loopt er uit als uit een koffiekannetje, alleen veel helderder. Op voor de V.A.R.A. Dan breekt de pauze aan. We schrij

62