De huidige situatie van het Joodse volk

aan vang af ook door Joden in Engeland werd geaccepteerd, was de drang om zich persoonlijk met deze zaak te identificeren en de weg der emigratie te gaan, zeer zwak. Ook hier was Zionisme — een philantropische aangelegenheid. Weinig mensen hebben zoveel voor de opbouw van de eerste nederzettingen in Israël gedaan als de Franse Baron de Rotschild en de Engelse Sir Moses Montefiore. Zij zouden beiden de gedachte van een emigratie van Engelse of Franse Joden naar Palestina als absurd hebben verworpen. In Nederland was het jarenlang niet anders. Daar waar de emancipatie zo gelukt is, dat de Jood ook in zijn anderszijn als deel van het volk wordt geaccepteerd, waar de mogelijkheid om een plaats in te nemen in het maatschappelijk leven niet behoeft te gaan ten koste van de verloochening van eigen wezen en nationale binding — daar alleen is de amphibische positie mogelijk, die Joods nationale binding en liefde voor Zion doet wedijveren met de binding aan de grond van het land dat in de meest volle en rijke zin des woords als vaderland wordt beschouwd.

Om de verhouding van de Joodse Gemeenschap in Engeland te begrijpen, moet men enig idee hebben van de zeer speciale structuur van de Engelse maatschappij. Hoewel de Engelsen zeer vaak en gul asyl hebben verleend aan vluchtelingen en vreemdelingen, is de moge-

47