Het 'wetenschappelijk' antisemitisme

22

over dergelijke aangelegenheden hebben gezegd, bijvoorbeeld Maimonides (Rabbi Mozes ben Mai-mon, 12de eeuw), wellicht de grootste van allen, in zijn wetten omtrent diefstal, hoofdstuk 6: „En zoo is het ook verboden den niet-Jood tot vergissing in berekening te brengen; men moet, integendeel, zeer nauwgezet met hem zijn, want er staat geschreven (betreffende den Joodschen slaaf): „en hij moet rekenen met zijn kooper, ofschoon hij (d.i. deze slaaf) aan uw macht is onderworpen; hoeveel te meer dan met den niet-Jood, die niet aan uw macht is onderworpen.” Het valt dus onder den algemeenen regel: „Want een gruwel voor den Eeuwige uwen God is ieder, die onrecht pleegt.”

Zulke uitspraken van gezaghebbenden bij uitnemendheid — de „wetenschappelijke” anti-semie-ten maken er geen melding van. Zorgvuldig zoeken zij uit de meeningen van dezen of genen, vaak niet eens genoemden rabbijn („sommigenzeggen,” „anderen meenen”), wiens theologisch-juridische muggenzifterij betreffende handelingen jegens heidenen van tientallen eeuwen geleden in hun kraam te pas komt, om dan triomfantelijk te kunnen zeggen: Ziet, dit is nu de immoreele wet, naar welke de Jood moet leven, en die hem doet kennen als den vijand der Christenen, zoodat strijd tegen hem niet slechts geoorloofd, doch geboden is.

Dit was het systeem acht eeuwen geleden en zoo is het nog in onze dagen; en het leidt tot de schandelijke tooneelen, die men in de 20ste eeuw niet mogelijk had geacht, doch zich niettemin in