Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

gestegen, werd mijn salaris verhoogd tot ƒ 30 per week; aog eenige jaren later, toen de positie der diamantbewerkers voorts durend gunstiger was geworden, volgde verhooging tot ƒ 50 per week. Aldus heb ik vele jaren een taak vervuld, van welker aard en moeilijkheden gij geen begrip hebt, voor een zeer bescheiden vergoeding. Deze taak bestond in het voorzitterschap van een groote en zeer actieve vakvereeniging, het redigeeren van het Weekblad van den Bond, dat in journalistiek opzicht hoog staat aangeschreven, en jaren lang ook van het tijdschrift Het Jonge Leven, dat door allen, die het kenden, ook buiten eigen kring, hoogelijk werd geprezen. Zoudt gij al dat werk hebben verricht — stel dat gij er toe in staat zoudt zijn — voor eenige tientallen guldens per week?

Voor het overige was ik 9 jaren voorzitter van de S.D.A.P., zonder de geringste bezoldiging. Ik redigeerde een van de gewes? telijke bladen dezer Partij, zonder honorarium. Ik was eenige jaren voorzitter van het N.V.V., zonder er één cent voor te hebben ontvangen. Ik heb de hemel weet hoeveel spreekbeurten vervuld, cursussen gegeven, voordrachten gehouden, zonder daar? voor ooit ook maar één enkele cent te vragen. Ik spreek voor natuur* en dierenbescherming, steeds geheel belangeloos. Ik spreek herhaaldelijk voor Joodsche vereenigingen, zonder eenig honorarium. Ik ben sinds een kwart eeuw consul van den A.N.W.B. (Toeristenbond), zonder eenigerlei toelage; ik heb zelfs nooit aanspraak gemaakt op vergoeding van onkosten, hoe? wel ik dit reglementair had kunnen doen. Ik ben voorzitter van de Scheidsgerechten voor Spoorwegpersoneel en mag de Neder? landsche Spoorwegen kosten van lunch enz. in rekening brengen, doch ik doe het nooit. Mede op mijn initiatief is onlangs in de diamantnijverheid een groote industriëele onderneming tot stand gekomen, met een kapitaal van zes millioen gulden. Ik ben daar? van commissaris. Mede op mijn verlangen werd in de statuten bepaald, dat commissarissen geen enkele geldelijke vergoeding in geen enkelen vorm, mogen genieten.

Kunt gij nopens u zelf een soortgelijke verklaring afleggen, meneer Zimmerman?

Het is niet aangenaam zulke dingen in het openbaar te be? handelen. Het is zelfs pijnlijk. Maar gij, meneer Zimmerman, en uw mede^fascisten van allerlei schakeering, gij dwingt mij er toe. De infame demagogische methoden, die gij en die uwe mede? standers Mussert, Van Duyl, Swemmelaar, Vlekke, en hoe deze eerroovers verder mogen heeten, toepassen om de S.D.A.P., het N.V.V., en in den laatsten tijd bijzonderlijk den A.N.D.B. en mij, zijn voorzitter, te belagen en in discrediet te brengen, laten mij geen keuze. Gij zijt bezig de atmosfeer des lands te vergiftigen, de publieke opinie door middel van verdachtmaking en laster tegen de vakbeweging op te zetten. Gij besmeurt de reputatie van hen, die u in den weg zullen staan, als gij ooit den moed zult hebben te pogen uw fascisme te doen zegevieren — al zal zulke courage bij den held van November 1918 wel afwezig zijn. Dus moet ik wel middelen van verweer bezigen, die ik niet gewend ben te gebruiken, Gij noodzaakt mij daartoe, gij, gentle? man, die mij smadelijk „vrijgestelde” noemt en jegens mij de

i