Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

Hij schreef mij het volgende:

„Zimmerman kwam in den herfst van 1922 als commissaris* generaal van den Volkenbond te Weenen. De aanzienlijken ont* vingen hem vol verwachting, daar zij in hem een bondgenoot tegen de destijds zeer sterke arbeidersbeweging hoopten te vin* den. Zimmerman heeft dan ook inderdaad uitsluitend in groot* kapitalistische en hoogst aristocratische kringen verkeerd, zich geheel bij de daar heerschende opvattingen aangesloten en zich uiterst reactionnair gedragen ten opzichte van alle problemen van sociaal*politieken aard, het ontslag van ambtenaren en de betrekkingen van den Staat met de socialistische gemeentebe* sturen.

Desondanks heeft hij de sympathie van de grooten en aanzien* lijken spoedig verbeurd. Zijn hoogmoedige gedragingen, zijn wijze van optreden, geheel naar het voorbeeld van een verwaten en tactloozen gouverneur*generaal in een kolonie of winstgewest heeft hem ook bij de burgerij gehaat gemaakt. De Regeering van den prelaat Seipl zuchtte onder zijn druk en spande zich tot het uiter* ste in, om zijne ambtsvulling in Oostenrijk van zoo kort mogelij* ken duur te doen zijn. Allen, zonder uitzondering, waren gelukkig toen hij eindelijk uit Oostenrijk vertrok.

Hoe groot zijn inkomen was, herinner ik mij niet meer. Doch het was zeer aanzienlijk. Deze man, die onophoudelijk op veria* gingen van de in Oostenrijk zeer lage salarissen en loonen van ambtenaren en werklieden in openbaren dienst aandrong, heeft zich door den armen, vrijwel uitgeputten Oostenrijkschen Staat een bezoldiging laten betalen, die zeer veel hooger was dan die van den Bondspresident. Waarschijnlijk was zijn inkomen in Oostenrijk hooger dan toenmaals het inkomen van den rijkste in het geheele land was. Hij leefde dan ook op grooten voet, die letterlijk iedereen aanstoot gaf.

Voor het overige heeft hij zeer weinig kennis van financiëele en economische aangelegenheden aan den dag gelegd. In zijn rapporten aan den Volkenbond heeft hij, in de eerste periode zijner ambtsvervulling, de toen heerschende zuiver speculatieve hausse een symptoom van economische gezondheid des lands ge* noemd. Voor de toenmalige financiëele politiek der groote ban* ken moet hij aansprakelijk worden gesteld. Hij zag daarin een veelbeteekenden steun voor den economische heropbouw des lands. In zijn blinden waan ontging het hem, dat deze groote banken zeer ziek en hare balansen vervalscht waren, dat haar schijnbare bloei niets dan zwendel was, zooals weinige jaren later, bij de geweldige ineenstorting der Oostenrijksche groote banken, aan den dag trad.”

Dit is geen onaardig portretje van u. Het zou verkeerd zijn, er iets aan toe te voegen.

Daar is nu nog de laatste van uwe insinuaties te behandelen, en wel uwe mededeeling, dat het „bij dien Bond regel (is) dat alle effecten tegen aankoopwaarde (in de balans) worden opgenomen” — eene mededeeling, óók al voorzien van een uitroepingsteeken, blijkbaar om vooral te doen uitkomen, dat ook hier „vrijgestelden^,’ iets zeer bedenkelijks, om niet te zeggen iets onrechtmatigs ver* richten,

44