Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

steifte de bezoldiging der bestuurders te vertagen. Hij bleef alleen

staan. De vergadering in haar geheel, bestaande uit vertegen? woordigers der bondsleden, dus uit hun vak uitoefenende diamantbewerkers, wilde geen afbraak, omdat zij dit nog niet noodig achtte en zij handhaafde dus de bezoldiging der bestuur? ders van ƒ 100.— per week, zonder dat ik en mijn medebestuur* ders ook maar één woord over de quaestie hadden gezegd.

Merkwaardig, niet waar, dat de bondsleden, die mijn salaris betalen, er zóó over denken, geheel in tegenstelling tot u en andere fascisten, die zoo diep zijn begaan met de arme arbeiders, dupes van geraffineerde „vrijgestelden.”

Intusschen hadden de bestuurders reeds met elkander over? eengekomen, vrijwillig 15 pCt. van hunne bezoldiging af te staan — de jongste bestuurder, wiens salaris op ƒ 80.— was bepaald, 10 pCt.

O ja, zult gij hier allicht zeggen, dat deden zij op 1 Mei, dus na mijn artikel van 26 April 1934 in De Telegraaf.

Verheug u niet te spoedig. Zij deelden hun voornemen mede in de vergadering van den Bondsraad, gehouden op 23 April 1934, dus drie dagen vóór het verschijnen van uw artikel.

Maar bovendien hadden zij iets anders gedaan. Zij wilden hunne mededeeling niet vroeger doen, omdat zulks wellicht den Bondsraad, die immers kort te voren had besloten de salarissen ongerept te laten, onaangenaam had kunnen stemmen. Doch zij stonden niettemin 15 pCt. van hun salaris af, namelijk door het te schenken aan het fonds ten behoeve van de slachtoffers der gebeurtenissen in Oostenrijk .(Zie de wekelijksche verantwoor? ding der bijdragen aan dit fonds in het Weekblad van den A.N.D.B.)

Gij weet dus nu hoe groot de uws inziens „lang niet geringe salarissen der bestuurders” zijn.

Zoudt gij er uwe diverse sinecures voldoende mede beloond achten?

Zoudt gij voor zulke „lang niet geringe” bedragen uw Volken* bonds?opdracht te Weenen hebben willen vervullen? Waarschijn? lijk niet. Want in kringen, waar men deze dingen wel weet, heb ik vernomen, dat men niet precies wist wat men u daar betaalde, doch dat het stellig niet minder dan 100.000 gulden per jaar zal hebben bedragen. Dat is nog wat anders dan mijn „lang niet geringe salaris,” gij onbaatzuchtige zedenmeester.

Nu is er iets, dat bij de beoordeeling van mijn geweldige bezoldiging niet uit het oog mag worden verloren, namelijk dat mijne positie verschillende verplichtingen met zich brengt, die geld kosten, en waaraan men zich bezwaarlijk kan onttrekken, zelfs als men het wilde. Nagenoeg elke week brengt hare ver? zoeken om bijdragen voor jubilea, huldigingen, gedenkteekenen, lieden die in nood verkeeren en wat niet al. Lidmaatschappen van kunst?, liefdadige en wetenschappelijke vereenigingen en instellingen zijn er bij de vleet. Sommige zijn vrijwillig, omdat ik het plicht acht goede bedoelingen te steunen en hunne verwezen? lijking te helpen mogelijk maken; maar vele andere heb ik slechts op mij genomen, omdat mijn positie vorderde deze aan te nemen.

Daarbij blijft het echter niet. Aan de particuliere verzoeken

36