Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

staan. Ook gij niet. Gij zeker niet, gij, die nooit anders hebt gedaan dan bezoldiging getrokken uit openbare kassen, zelfs in groote mate uit die van het doodarme, berooide en uitgemergelde Oostenrijk, en verder tantièmes hebt geslikt.

Gij weet natuurlijk wel, dat het, om het zacht uit te drukken, ongepast is, te neuzen in andersmans particuliere aangelegen» heden en deze in het openbaar te behandelen. Zooiets doet een fatsoenlijk mensch niet. Gij houdt u zelf ongetwijfeld voor f^t* soenlijk. Of velen er eveneens zoo over denken, nu gij de onbe* schaamdheid hebt in anderer particuliere aangelegenheden te pluizen en daarover in het publiek te schrijven, is echter de vraag. Maar ik zeg u: zulke fascistische vuilaardigheden wekken bij talrijken af keer. Want gelukkig is de groote meerderheid van het Nederlandsche volk wars van de laaghartige demagogie, van welke gij en uwe medefascisten zich bedienen.

Bijna dagelijks ontvang ik brieven, meestal van mij onbeken* den, waarin mij gevraagd wordt mede te deelen hoe groot mijn inkomsten zijn en wat ik bezit, gewoonlijk vergezeld van de mededeeling, dat men het wil weten, ten einde fascistische ver* halen over mijn enorme revenuen en aanzienlijke rijkdommen te kunnen weerleggen.

Daaruit blijkt hoe ver het reeds gekomen is met deze zeden* verwildering, die gij hebt helpen in het leven roepen en die gij voortdurend bevordert.

Gij begrijpt, op welke wijze ik zulke vragen beantwoord, de enkele maal dat ik mij verwaardig er aandacht aan te schenken. Ik zou uwe opmerking over mijn „lang niet geringe salaris” op gelijke wijze mogen en kunnen behandelen. Dit zal ik echter niet doen. Ik zal u te woord staan.

Maar vooraf doe ik u een voorstel, hierin bestaande, dat wij een dading zullen aangaan, waarbij ik u mijn inkomen en ver* mogen afsta in ruil voor het uwe. Dan kunt gij profiteeren van mijn „lang niet geringe salaris” en van de schatten, die ik in den loop der jaren aan de arbeiders heb weten te ontfutselen.

Denk er eens over. Een zoo voordeelig aanbod, dass kommt nur einmal.

Dit zijn mijne algemeene opmerkingen over deze aangelegen* heid.

Nu komen de bijzondere mededeelingen.

De bezoldiging van de bestuurders van den Diamantbewer* kersbond werd, zooals ik u reeds ter kennisse heb gebracht, in 1895 bepaald op ƒ 23.— per week. Het werd later verhoogd tot ƒ 30.— en eindelijk tot ƒ 50.—. Gedurende den oorlog werden daaraan, evenals aan de loonen der bondsleden, duurte*toeslagen toegevoegd. Deze werden op het einde van 1918 geconsolideerd en het salaris vastgesteld op ƒ 115.—. De loonen der diamant* bewerkers waren in die dagen tot een aanzienlijke hoogte geste* gen; in sommige gevallen overtroffen zij zelfs de bestuurders* salarissen.

Toen na ruim een jaar aanmerkelijke werkeloosheid haar in* trede had gedaan, verminderden de bestuurders hunne bezol* diging met ƒ 15.—.

In de jongste algemeene vergadering was er één lid, dat voor*

35