Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

den omvang doen toekomen, waarin ik dit onderdeel van uwe insinuaties behandelde. Het werd niet opgenomen — „na overleg met den zeergeleerden schrijver,” zooals de Redactie mij in een brief van 15 Mei 1934 berichtte.

Die „zeergeleerde schrijver” zijt gij. Gij wildet dus niet, dat mijn weerlegging van uwe op leugen gegronde verdachtmaking onder de oogen der lezers van De Telegraaf zou komen en ge* lasttet haar dus mijn stuk af te wijzen. Bijzonder fair en moedig zal men dit bezwaarlijk kunnen noemen. Maar niemand kan geven wat hij niet bezit, en fairness en moed behooren nu eenmaal niet tot uwe geestelijke bagage, behalve dan den moed van den kwajongen, die uit zijn schuilplaats slijk gooit naar de voorbij* gangers.

Maar nu het verslag, waaromtrent gij de met een uitroepings* teeken versterkte mededeeling doet, dat het „éénmaal in de vijf jaren” verschijnt.

Alweer is bij u onkunde of kwaadwilligheid in het spel.

Laat mij u, of liever: via u het publiek, inlichten.

Aanvankelijk hield de Diamantbewerkersbond eenmaal per jaar algemeene vergadering en werd dus ook jaarlijks verslag nopens den toestand en de verrichtingen van den Eond uitgebracht.

Bij een reorganisatie van de vertegenwoordiging der leden in den Bondsraad werd bepaald, dat de algemeene vergadering een* maal in de twee jaren zou worden gehouden. Dientengevolge verscheen ook het verslag om de twee jaren.

Zoo bleef het vijf en dertig jaren lang.

In 1929 trad de crisis in. De werkeloosheid nam met ontstellen* de snelheid een ontzaglijken omvang aan. De inkomsten daalden dienovereenkomstig, doch de uitgaven stegen uiteraard zeer aanmerkelijk.

Toen besloot de Bondsraad, d. i. het tot het nemen van alle noodige maatregelen bevoegde college, de algemeene vergadering uit te stellen. Waarom? Ten einde de kosten van de verkiezing van bondsraadsleden, die aan de algemeene vergadering moet voorafgaan, alsmede die verbonden aan het houden der vergade* ring zelve, te besparen. Daarbij gold de overweging, dat de crisis alles onzeker maakte en de activiteit van den Bond verlamde, dat dus geenerlei richtsnoer kon vastgesteld, geenerlei handelingen konden verricht worden, zoodat de algemeene vergadering toch geen besluiten van eenige beteekenis zou kunnen nemen en een bloote formaliteit zou worden. Gehoopt werd, dat binnen een jaar de crisis wel geluwd zou zijn en dan alles zijn regelmatigen loop zou kunnen hervatten.

Maar toen een jaar verstreken was, bleek de crisis allerminst te zijn geluwd. Veeleer was het tegenovergestelde het geval. Er was dus aanleiding om verkiezing en algemeene vergadering opnieuw uit te stellen. De Bondsraad wilde echter de verantwoor* delijkheid daarvoor niet op zich nemen en onderwierp de zaak aan het oordeel der bondsleden, die met groote meerderheid van stemmen verder uitstel goedkeurden.

Gij zult dus, zij het ook niet van harte, moeten erkennen, dat er ook ten deze niets onbehoorlijks of illegaals is geschied. En gij begrijpt dus nu waarschijnlijk eveneens — in elk geval zullen de

30