Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

! tenzij de Staat hetpt, wat hij tot dusver niet doet Het is mogelijk, en zelfs waarschijnlijk, dat het geld der arbeiders voorgoed verloren is.

Schuilt ook daarin niet leering?”

De drieledige stelling, vervat in het eerste lid van deze aan? haling, is onaantastbaar. Maar het is niet duidelijk waarom gij haar etaleert. Het „millioenenbezit” van de vakvereenigingen hebben arbeiders bijeengebracht. Van deze arbeiders zijn vele gestorven en andere hebben de vereenigingen verlaten. En dat deze millioenen niet aan hunne rechtmatige bezitters mogen worden ontnomen, niemand zal het invallen dit te bestrijden.

Wat bedoelt gij dan toch met het nadrukkelijk vaststellen van deze waarheden, die de afmetingen van runderen hebben?

Komaan, dit geschiedt bij wijze van aanloopje tot hetgeen in de beide daarop volgende alinea's wordt gezegd.

Gij zijt bevreesd, dat als de eene of andere fascistische „leider”, laat ons zeggen: gij zelf, dictator van Nederland wordt — ik zie u reeds likkebaarden — het bezit der vakvereenigingen naar elders zal worden overgebracht, zoodat gij, of Mussert, of Baars, of Van Rappard, of Kruyt, er naar zult kunnen fluiten. Gij zijt beducht, dat alsdan het zelfde zal geschieden als in Oostenrijk onlangs is gebeurd.

Indien over Nederland onverhoopt het onheil mocht komen, dat het in de greep van het fascisme geraakt, dan zal in elk geval een gedeelte van het bezit der vakvereenigingen in de grijp? klauwen van deze duisterlingen geraken. Want dit bezit bestaat niet uitsluitend in geld, effecten e.d., doch ook in vaste goederen, hypotheken enz., die men niet naar een ander land kan over? brengen. Maar ik verzeker u bij voorbaat, dat als gij alleen? heerscher over ons vaderland zoudt worden, alles zal worden in het werk gesteld, om alles, dat liquide is, of kan gemaakt worden, uit uwe handen te redden.

Die brave Dollfuss wilde, „het bezit der Vakvereenigingen in beslag nemen, opdat het voor de arbeiders zou blijven bestemd.”

Ach, hoe idyllisch!

In Duitschland zijn de vakvereenigings?bestuurders dom genoeg geweest, om het bezit dezer organisaties niet tijdig in veiligheid te brengen. De Nazi’s hebben het in beslag genomen. Oók „opdat het voor de arbeiders bestemd zou blijven.” Waar zijn al die millioenen gebleven? Welke bestemming ten bate der arbeiders is er aan gegeven? Niemand weet het. Want uwe mede?f ascisten geven geen openbaarheid aan hetgeen zij met het geld, dat zij te pakken krijgen, uitvoeren. Uw vriend Mussert doet het óók niet. Als gij ooit het bezit der vakvereenigingen in uwe handen zoudt krijgen, zoudt gij het evenmin doen.

De Oostenrijksche vakvereenigingsbestuurders waren verstan? diger dan hun Duitsche collega’s. Zij hebben uit de handen van het manneke met het cherubijnen?gezichtje en het zwarte hartje gered, wat zij redden konden. Niet alles, maar toch een redelijk gedeelte. Op deze wijze blijft althans iets van het geld, dat de Oostenrijksche arbeiders bijeengebracht hebben, ook voor hen bestemd

Want het is de zooveelste uwer grove insinuaties, als gij zegt: „Niemand zal gêèooven dat w al dat geld, door de Oosten?

25