Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

met uwe quasi*mededoogen, scheiding kunt brengen tusschen hen en mij. Verbeeldt u niet, dat gij hen tegen mij, of in het algemeen de leden der vakvereenigingen tegen hunne bestuurders, kunt opzetten.

Gij vergist u bovendien nog in een ander opzicht.

Indien de leden van den Diamantbewerkersbond zouden begee* ren, dat de bondskas onder hen zou worden verdeeld, dan zou dit voor hen een klein kunstje wezen. Want niet ik beschik over deze kas; mijne medebestuurders beschikken er evenmin over; dit doen de leden zelf. De bevoegdheid, die ik bezit, hebben zij mij gegeven. Zij kunnen mij deze ontnemen wanneer zij willen. Indien de Bondsraad, welks vijf en twintig leden zij uit hun midden als hunne wetgevende vertegenwoordigers hebben gekozen, het wil, kan het geheele bezit van den Bond, tot den laatsten cent, onder de leden worden verdeeld, óók als ik en mijne mede* bestuurders het niet zouden willen. En als de Bondsraad er niet voor zou te vinden zijn, dan kunnen de bondsleden er zelf toe besluiten. Want een Bondsvergadering — dit is een algemeene ledenvergadering — kan tot alles besluiten, dus ook tot bijzon* dere uitkeeringen aan de leden, zelfs tot verdeeling van het geheele kapitaal van den Bond.

Maar hoezeer het u moge verwonderen, het komt geen enkel lid in het hoofd, iets van dezen aard te verlangen. De bondsleden laten het bondsbezit, „waarvoor zij zich zoo vele offers hebben getroost,” onaangetast. Ten eerste, om dé reeds genoemde reden, dat uitkeeringen uit de bondskas hun hoegenaamd geen voordeel zouden opleveren. Ten tweede (en hier moet gij nu eens goed op letten), omdat zij, de bondsleden, „zich zoo vele offers hebben getroost,” niet om geld bijeen te brengen ten dienste van nutte* looze uitdeelingen in tijdperken van werkeloosheid, doch voor een geheel ander doel.

Zij beoogden met het brengen van deze offers het vormen van een kas, die hen in staat zou stellen hunne arbeidsvoorwaarden te verbeteren, zoo veel als de omstandigheden het zouden toe* laten, en deze arbeidsvoorwaarden tegen aanvallen, die daarop eventueel zouden worden gedaan, te verdedigen. Zij beoogden er ook mede, de middelen te verschaffen, noodig om hunne geestelijke en intellectueele ontwikkeling, alsmede die van de geheele arbeidersklasse, te bevorderen. Zij beoogden er ten slotte mede, het hunne bij te dragen tot bestrijding van het tegen* woordige maatschappelijke stelsel, dat hun, hunnen mede*arbei* ders, neen, de geheele menschheid, weinig anders dan onheil brengt, dat niet in staat is hun, die kunnen en willen arbeiden, arbeid en daardoor levensonderhoud te verschaffen, dat slechts waanzinnige concurrentie, ruïneuse autarkie, haat van het eene volk jegens het andere, dolzinnige bewapening en vernietigende oorlogen weet in het leven te roepen, dat de verfoeilijkste tegen* stellingen, de grofste onrechtvaardigheden, het bitterste leed op* levert of gedoogt, dat in schijn orde handhaaft, in werkelijkheid de gruwelijkste wanorde schept en zelfs beschermt. Zij veraf* schuwen dit ellendige, aftandsche stelsel, hetwelk gij verdedigt, mede omdat het u in staat stelt er op te parasiteeren, en ter wille van we&s (toch atótjd tijdelijke) instandhouding gij tot het

23