Joods huwelijks- en echtscheidingsrecht

HUWELIJK

het tweede deel van de uitspraak: "Maar als zij het aan hem geeft en zij verklaart, dan is de verbintenis niet geldig. Dus alleen wanneer zij zowel geeft als verklaart dan is de verbintenis niet geldig, maar als hij geeft en zij verklaart dan moet de verbintenis geldig zijn. De eerste uitspraak is exact, de tweede is niet exact.

Maar kan een verklaring in de tweede uitspraak - in elk geval door interferentie - in tegenspraak zijn met de eerste?

Maar zo moet je het uitleggen: als hij het geld geeft en de verklaring aflegt, dan is de verbintenis evidentelijk geldig, als hij het geld geeft en zij spreekt dan is het alsof zij zowel geeft als verklaart en dan is de verbintenis niet geldig. En wij kunnen zeggen - als hij geeft en spreekt dan is de verbintenis geldig; als zij geeft en spreekt dan is de verbintenis niet geldig; maar als hij geeft en zij spreekt dan is het onduidelijk en volgens de rabbijnse uitleg zou het kunnen zijn dat de verbintenis geldig is (en daarom verlangen wij een scheidsbrief om deze te ontbinden).

Samuel zei: "Met betrekking tot de verbintenis, als hij haar geld gaf of het equivalent ervan en verklaart "Je bent hiermee geheiligd", "Je bent hierdoor verbonden", of "Je bent hierdoor mijn vrouw" - dan is ze verbonden. Maar als hij verklaart "Ik ben hierdoor je man" of "Ik ben hierdoor je meester" of "Ik ben hierdoor aan jou verbonden" dan is er geen reden voor vrees (dat wil zeggen er is geen basis om te vermoeden dat de handeling geldig is). Hetzelfde geldt voor een scheiding: Als hij haar het echtscheidingsdocument geeft en verklaart "Je wordt hierdoor weggezonden" of "Je bent hierdoor gescheiden" of "Je bent hierdoor toegestaan aan een andere man" dan is ze gescheiden. Maar als hij verklaart: "Ik ben je echtgenoot niet meer" of "Ik ben je meester niet meer" of "Ik ben niet meer aan je verbonden" dan zijn er geen redenen om aan te nemen (dat de handeling geldig is)"."

Waarom is geld een methode om een huwelijksovereenkomst te constitueren? De rabbijnen kozen waarschijnlijk deze methode voor dit type overeenkomst omdat geld gebruikelijk was bij andere overeenkomsten en daarom ook voor de huwelijksovereenkomst moest gelden. Bovendien was in de tijd van de Misjna dit een geldige wijze om een overeenkomst aan te gaan, en dus moesten de rabbijnen hiervoor een rechtvaardiging vinden in de Bijbel, hoe vergezocht ook. Want in de Talmoed staat¹:

49

¹  bKidd 2a-2b.