Een rest keert weer ....

hebben gebracht dat wij, in deze tragedie, óók op het tooneel een woordje mee te spreken hebben...

Om van de wrange scherts af te stappen: wat misschien het meest verbazing mag wekken is, dat een progressief gouvernement als het Britsche, en al wat verder progressief denkt in de wereld, zoo weinig besef toont voor het eminente belang dat de suggestie, voor den maatschappelijken vooruitgang welke voor een sociaal-primitief gebied als het nabije Oosten zou uitgaan van een uitstralingscentrum als de Joodsche gemeenschap in Palestina. En niet alleen stoffelijk, ook geestelijk zou deze uitstraling den thans ver beneden menschwaardig peil levende bevolkingen, ver-reikende horizonten doen ontdekken. Doch dit weerhoudt zelfs Vadertje Stalin, den opper-protector van de geknechte proletariërs aller landen, niet om te knipoogen naar de knevelende en bloedzuigende Effendi’s gelijk hij het naar den fascistischen heer Peron in Argentinië doet. Vadertje Stalin ruikt petroleum in de Middle East en de Arabische landen liggen geschaard langs de Middellandsche Zee, den zeilsteen van zijn Tsarendroom. De politiek is nu eenmaal sinds overoude tijden rijk aan paradoxen, die amusant zouden zijn als ze niet zoo gruwelijk waren. Maar de verzetslieden van een zuivere en rechtvaardige zaak heeten onder de elkaar domweg napratende dagbladschrijvers en radio-omroe-pers „terroristen”. Het kuische vocobulaire van wijlen den heer Joseph Goebbels heeft zijn schepper overleefd... Doch als er dan. in den huidigen honger naar cliché, behoefte bestaat aan een gemakkelijk in het gehoor liggende benaming, zou dat de eervolle en heroïeke klank van partisanen hier niet eerder verdiend zijn? Waarmede wérkelijk terreur allerminst verdedigd wordt. Maar deze is het werk van kleine extreme groepen, die de Zionistische beweging en haar leiding, noch de overgroots meerderheid der Pa-lestijnsche Joden, niet met hun verantwoordelijkheidsbesef dekken.

Een ander punt dat nauw samenhangt met het voorafgaande, is de bewering dat de Arabische bevolking op den duur overvleugeld zal worden en zelfs verdrongen door de Joodsche. In de eerste plaats zij vastgesteld dat zelfs de meest extreme Zionist het niet in zijn hoofd haalt de Arabische bevolking op welke wijze dan ook uit het land te drijven. Hun is een status toegedacht „als de Franschen in Canada”. Die dit niet gelooven wil moet maar eens de aardige beschrijving van de verhouding tusschen Joden en Arabieren lezen in Herzls „Alt-Neuland", deze veel-te-veel in het vergeetboek geraakte utopie, die toch nog altijd zooveel reeëls bevat. Het samenwonen met Joden in een Joodsch land zal een Arabische minderheid stoffelijk en cultureel geen windeieren leggen; daar hebben we het al uitvoerig genoeg over gehad. En wat de behandeling van zulk een minderheid betreft: we hebben

80