Een rest keert weer ....

aangedaan is, zich als toenemend anti-semitisme verneembaar maakt en nog meer dan dit, dat die zelfde wereld, met schending van een plechtig gegeven belofte, in gebreke blijft, recht te doen inzake Palestina.

Zoo voelt de Jood, in de democratische landen in meerdere mate dan vóór den oorlog, zich zoowel individueel als in zijn hoedanigheid van deel der Joodsche volksgemeenschap, opnieuw gediscrimineerd: als loon der wereld voor het lijden dat zijn deel was! Burger van den tweeden rang zoo niet in den zin der wet dan toch in de schatting van velen zijner medeburgers, en zoon van een volk „welks aanzien gering is onder de volken” en „waarvoor geen pleiter opstaat”, zooals zijn eeuwenoude dichters reeds klaagden. Zelfs in de vergaderzaal der Vereenigde Naties heeft men onze stem buiten de deur gehouden; symbool van ons historisch noodlot. Wie ons schenden wil en smaden, zegt: we zijn een volk, een gemeenschap van „volksvreemden”; wie ons goed recht beknotten wil zegt dat we géén volk zijn. Precies zooals het in de kraam van het onrecht te pas komt. De eeuwen van; onrecht hadden ons duldzaam en berustend gemaakt, maar ditmaal is de dosis te sterk geweest. Nu zijn wij opstandig geworden en nemen het niet. Eischen ons menschelijk recht en onze menscheüjke waardigheid: „veiligheid voor angst en veiligheid voor gebrek” die in het Charter der Vereenigde Volken aan alle men-schen beloofd zijn. Een stuk aarde om op te wonen en een stuk hemel om eindelijk eens in de zon te staan. Het stukje aarde en het stukje hemel vanwaar wij de menschheid ons eeuwig handvest van menschelijkheid en gerechtigheid meebrachten, waaruit het beetje fatsoen stamt dat de wereld in zijn beste momenten toont. Ach, we zijn wel erg bescheiden; als we chauvinisten waren en er gauw-bezeerde diplomatieke teentjes op na hielden, zouden we, als oudst cultuurvolk op aarde, om niet minder dan het eerepre-sidium der vereenigde naties vragen! En wij vragen slechts een plukje grond in de Middle-East’, dat echter bezwaard is met zijn geëxponeerde strategische ligging en de olie in de buurt. Als die olie er niet was en het alleen maar van melk en honing vloeide, gelijk in de oude dagen, zou de zaak misschien niet zooveel voeten in de aarde hebben... Maar daarover spreken we nog uitvoeriger.

Laten wij niet te lang verwijlen bij de bitterheid en de wrange scherts. Want het punt dat we hebben aangeraakt: het gevoel van onbehagen dat den overgebleven Jood bekropen heeft, ook in de beschaafde Westersche cultuurwereld, een zóó sterk onbehagen dat het hem met onweerstaanbare kracht drijft naar de eigen Joodsche gemeenschap in het land dat het Joodsche volksbewustzijn door de eeuwen heen als zijn rechtmatig historisch erfdeel is blijven beschouwen, is niet alleen een buitengewoon ernstig, maar vooral een buitengewoon delicaat probleem. En voor

58