Het Anarchisme in de Arbeidersbeweging

38

vrijheid verwijdert, als u hinderlijk den weg verspert. Van dat wat niet stoort, zult gij u niet los willen maken, pn als het u begint te storen, nu, dan weet Gij, dat „Gij u

zelf meer gehoorzamen moet dan de mensehen”____ De

„eigene” is de geboren vrije, de vrije van huis-uit; de vrije daarentegen slechts de vrgheidszuchtige, de droomer, de dweeper.”

Wat Stimer nu wèl wil, dat is, gelijk hg reeds gezegd» heeft, geen menschheid, geen volk, geen staat, geen samenleving, maar de Ikheid zelve in zijn opperste egoïsme. Hij hoont tegelijkertijd liberalen, radikalen en communisten; hij bespot Proudhon en hg zou buiten eiken twijfel ook de hedendaagsche anarchisten niet minder bespot hebben.

Tot Proudhon, die in zgn „Création de 1’ordre dans 1’hu-manité” uitroept: „In de industrie gelijk in de wetenschap is de openbaarmaking eener uitvinding een der eerste en heiligste plichten!” zegt hg koel: „de sehoone droom van een „sociale plicht” wordt voortgedroomd”. De maatschappij is echter geen Ik dat geven, verleenen of toestaan kan, „maar een instrument of middel waaruit wij nut trekken moeten,” daar „wij geenerlei maatschappelijke plichten, maar alleen belangen hebben, ter welker bereiking ons de maatschappij te dienen heeft.” Proudhon, spot Stirner verder, gelooft zeer slim over den eigendom te oordeelen als hg hem diefstal noemt. Men mag vragen: Is het begrip „diefstal” over het geheel anders mogelijk dan door dat men het begrip eigendom gelden laat? Hoe kan men stelen als er niet reeds eigendom aanwezig is? Volgens Stirner is het vreemde eigendom, waarvan Proudhon spreekt, „niet minder door onthouding, afstand en deemoed voorhanden, het is een geschenk.” Waarom dus zoo sentimenteel als een arme beroofde het medelijden inroepen, als men niets dan een dwaze en laffe geschenkengever is? Waarom ook hier weder de schuld aan anderen toeschuiven, als beroofden zij ons, daar wjj er toch. zelven de schuld van zgn, doordien wij de anderen onibe-roofd laten? „De armen,” zegt Stirner, „zijn er de schuld van dat er rijken zijn.”

Waar Proudhon de onderscheiding maakt tusschen eigenaar en bezitter of genothebber, daar zegt Stirner o. a.: Proudhon kon zich dat wgdloopig pathos besparen als hg zeide: Er