Christelijke Vakaktie in Theorie en Praktijk

— 6 —

ontwaken en sterken. Laat ons nu trachten, zoo redeneeren deze pleitbezorgers van het behoud, dit tegen te houden, met alle middelen waarover wij beschikken. En deze zijn vele. En waar ook de bourgeoisie tegenwoordig voor een goed deel weder „vroom” is geworden, althans uit alles laat blijken dat zij vrome neigingen bezit, daar zijn de „velden wit,” zegt de predikant Ds. de Visser en is de „oogst rijp.”

De ondernemers vallen gaarne in de uitgespreide armen van zulke Kerkelijke dienaren, als zij zich daardoor veilig weten tegen werkstaking, en rustig kunnen voortgaan hun arbeiders uit te buiten, liefst tot op het gebeente; en nog liever als deze uitbuiting bovendien gesanctioneerd wordt door een z. g. n. „Organisatie van arbeiders.”

Zoo traden de christelijke vakvereenigingen in het buitenland op, zoo treden zij ook hier op — ook de christelijke huichelarij is internationaal. En het wordt hoe langer hoe duidelijker, dat wij in ons land, in den vorm van een voor onzen tijd pasklaar gemaakt, gedrochtelijk calvinisme, een nieuw protestantsch Jezuïtisme gekregen hebben, dat, evenals het Katholieke van zoovele eeuwen, zich tot taak stelt, een verzoening van het christendom met het afzichtelijkste kapitalisme tot stand te brengen. Dit zal er natuurlijk niet toe medewerken de positie van dat christendom sterker te maken. Wie, zooals dat laatste, als eene machine van het behoud, teert op de sympathieën van één klasse, in een maatschappij op klassetegenstellingen gebouwd, jaagt natuurlijk de andere klasse noodwendig tegen die onderdrukkingsmachine in het harnas. Dat spreekt van zelf.

De katholieke z'^vereenigingen dateeren eerst van ongeveer het midden der jaren na 1 HdU. Als men nu rekent, dat van de oprichting van de „Internationale” in 1864, de groote stoot is uitgegaan tot de zelfstandige aktie der arbeiders in de verschillende landen, en met name in Duitschland, dan kan men hieruit zien de groote achterlijkheid van de katholieken in dezen. Niettegenstaande dat, bluft men toch hunnerzijds maar al te gaarne daarop, en beweert men de „socialisten” zooal niet vóór te zijn geweest, hen dan toch „op den voet te hebben gevolgd.”

De eerste christelijke beroepsorganisatie, was de vakver-