Christelijke Vakaktie in Theorie en Praktijk

— 4

optrokken, om de onheilen, die de gansehe vakbeweging boven het hoofd hangen, zooveel mogelijk af te weren.

Maar neen! Deze „arbeiders”, deze „vaklieden” en „vurige vakvereenigingsmannen” begaan een nog monsterachtiger schanddaad bovendien. Niet alleen dat zij uit de beweging van het oogenblik, munt trachten te slaan voor hun eigen onbeholpene en zwakke vakvereenigingen, zij hoonen bovendien hunne medearbeiders nog, door de smaad- en dwang-wetten, die de Regeering voorstelt als „Aanvullingen en wijzigingen oj> het Wetboek van Strafrecht”, in het publiek te accepteeren en te verdedigen.

In hun bekrompen politiek egoïsme, bedenken zij niet, welk nadeel zij zichzelven daarmee toebrengen. Eén dier lieden moest dan ook wel bekennen, dat het accepteeren van deze wetten, die de „Kuyperiaansche huichelarij” tot een blijvend feit in onze politieke geschiedenis zullen maken, een „offer” was, dat hij bracht „met een bloedend hart. . .”

De gevolgen zullen niet uitblijven. Wat er in de laatste jaren aan vertrouwen is gewonnen, tusschen de niet-christelijke vakvereenigingsmannen en de christelijken, een verstandhouding met zoo groote moeite opgebouwd, is met grove en botte handen, voor een groot deel thans weder verscheurd geworden.

Ds. Talma kan wil van zijn werk hebben: de band is op sommige plaatsen zoo goed als gehéél verdwenen. Hij zal er in slagen om de Christelijke arbeiders te isoleeren. Maar niet ten voordeele van deze laatsten zal dit dan zijn, dat kan hem wel verzekerd worden.

Een angstig bourgeoisgemoed, dat met het eene been in het kamp van den strijdenden arbeiders stond, met het andere nog in het moeras van de benepen klein-burgerlijk-kerkelijke levensbeschouwing, heeft hij thans een daad gedaan: een daad van angst. En zij bracht hem thans met beide beenen in dat moeras terug, waarin een dieper verzinken nog maar een kwestie van tijd is ... .

II.

Het doel van deze regelen is om mijn mede-arbeiders nopens de christelijke vakvereenigingen over de grenzen, een weinig op de hoogte te stellen. Zij moeten weten, hoe men in het buitenland te werk is gegaan, bij de oprichting van