Christelijke Vakaktie in Theorie en Praktijk

17 —

noodzakelijk is, ontbreekt hij bij de onzen. Een der aldaar wonende vertegenwoordigers zegt: „Wij hebben weinig behoeften 1” Een arbeider uit Bochum sprak zich zelfs tegen vakorganisatie in het algemeen uit, met het gezegde: „Wij willen vrede met onze werkgevers!” Alle vrede in eere; maar daar is een soort vrede, die gelijk staat met een vrijwillige ontmanning der arbeiders. Zij hebben geweldige syndicaten tegenover zich en dan doen zij reeds van te voren afstand van elke aaneensluiting!” ....

Is hier niet uit te zien, welke moreele invloed de eeuwenlange deemoediging, die het christendom heeft gepredikt, uitgewerkt heeft?

De revolutionnaire orkaan, die er uit het kamp der christelijke (meestendeels katholieke) vakvereenigingen begon op te steken, vond het best zijne uiting in de verschillende bondgenootschappen, die er gesloten werden tusschen hen en de neutrale vakvereenigingen.

In 1899 kwam er een formeel verbond tot stand tusschen den vakbond der mijnwerkers en den christelijken mijnwerkers-bond, onder de leiding van meergenoemden August Brüst. Hun voorbeeld werd in 1900 gevolgd door de christelijke textielarbeiders, houtbewerkers, metselaars enz. En nu ging het gezamenlijk los op de ondernemers, dat het dikwerf een aard had en een lust was om te zien!

Het was juist in die dagen van 1899/1900 dat August Brüst in het vakblad, dat hij redigeert, eens op onderzoek naar de samenstelling van het politieke Centrum uitging. En hij vond dat daar slechts twee arbeiders in zaten, maar dat hij „letterlijk viel” over allerlei soort van „allerchristelijkste Opper-Silezische mijnuitbuiters,” die in deze partij den boventoon voerden.

En het was in diezelfde dagen, dat hij ook schreef: „dat als de sociaal-demokraten maar in het gezicht waren, zekere heeren eensklaps o! zoo arbeidersvriendelijk werden!” De katholieke beroepspolitici willen, zoo vervolgde hij letterlijk, „in troebel water visschen en de christelijke arbeiders zijn nog te dom om dat spelletje te doorzien.”

Het werd kort en goed, hoogst „revolutionnair” in deze christelijke arbeiderskringen. Maar het had den langsten tijd geduurd!