Jean Jaurès

gansche onvergelijkelijk felle campagne betrouwbaar gebleken waren waar het gold de verdediging van wat zoozeer jn gevaar was.

Dit politiek-parlementaire verbond leidde ook tot het vormen van een gezamenlijk ministerie, het 'bekende ministerie-Waldeck-Rqusseau. Toen gebleken was, dat, om deze regeering mogelijk te tnaken, de daadwerkelijke medewerking van de socialisten noodzakelijk en onontbeerlijk was, heeft Jaurès ook deze konsekwentie uit zijn houding durven trekken.

Guesdisten en Blanquisten weigerden dezen stap te doen en aldus heeft de houding van Jaurès en de zijnen aanleiding gegeven tot een heftige botsing tusschen hem en die beide andere groepen.

Twee kampen van de socialistische beweging stonden in dezen tijd tegenover elkander, de ,,Parti Socialiste Français” (Fransche Socialistische Partij) en de ,,Parti Socialiste de France” (Socialistische Partij van Frankrijk). De eersten waren de voorstanders van het „ministerialisme” en de anderen tegenstanders daarvan.

Een voorloopige eenheid werd wederom verkregen na het Internationaal Socialistisch Congres van Parijs in 1900, waar de bekende resolutie werd aangenomen, die het ,,ministerialisme”, ofschoon in bizondere gevallen mogelijk en noodzakelijk, toch als een bepaalde methode verwierp.

Echter was die eenheid nog niet van blijvenden aard; dat de socialist Millerand in het burgerlijk ministerie zitting bleef houden, was het groote struikelblok.

Vandaar dat de kwestie in haren ganschen omvang op het daarop volgend Internationaal Kongres van Amsterdam, in 1904, weer ter sprake kwam. De daar aangenomen resolutie van taktiek vond scherpe tegenkanting van de zijde van Jaurès. Het op dit kongres gehouden debat, dat hoofdzakelijk liep tusschen Jaurès en de vertegenwoordigers van de Duitsche sociaaldemokratie, muntte niet enkel uit door strenge zakelijkheid en hoogheid, maar Taurès heeft daar van zijn standpunt enkele dingen gezegd over de positie van de Duitsche sociaaldemokratie, die juist in dezen tijd wel het meest, als wij ze nalezen, ons tot diep nadenken moeten stemmen.

Jaurès heeft geen oogenblik gewild, dat, wat toenmaals