Jean Jaurès

volg en Brousse richtte een nieuwe partij op, den „Parti Ouvrier Socialiste Revolutionaire”, die zich eenige jaren later‘zelf den misleidenden naam van de partij der „Possi-bilisten” gaf. ¹)

Thans waren er dus drie socialistische partijen, die de politieke aktie op hun program hadden, ongeacht wat zij er mee wenscbten bereikt te zien. Het waren de „Parti Ouvrier” van Guesde c.s.; de ,,Parti Révolutionaire”, of de „Blanquisten”, genaamd naar Auguste Louis Blanqui, den groeten revolutionair uit vroeger dagen; en de „Parti Ouvrier Socialiste Révolutionaire” of de „Broussisten”. Bovendien waren er nog groepen van Anarchisten, alsmede de syndikalisten, die in die dagen reeds de „Bourses du Travail” (Arbeidsbeurzen, in Frankrijk de naam der plaatselijke vakvereenigsfederaties) in vele groote steden beheers chten en toen al een vrij grooten invloed begonnen te krijgen op de vakvereenigingsarbeiders.

Een volgende scheuring ontstond in den boezem der „Broussisten”, in het begin van de negentiger jaren, doordien een groep van de leden, onder aanvoering van Jean Allemane, een in db voorsteden van Parijs zeer geliefd propagandist, de leiding van die partij op hare beurt van „opportunisme” betichtte, wat alweer de oprichting van een nieuwe partij na zich sleepte.

Hierbij bleef het evenwel nóg niet. Eenigen tijd daarna richtten eenige socialisten, meest parlementsleden, een nieuwe socialistische groep op, die der „Socialistes Ihdépendants” (onafhankelijke socialisten), die niet zoozeer in het land als wel in de Kamer politieke beteekenis kreeg. De leiding dezer groep was bij eenige zeer bekwame personen, die zich in de Boulanger-krisis van 1887 tot een afzonderlijke, konsekwent-socialistische groep van Kamerleden hadden gevormd, teneinde de radik'ale ministeries van Floquet en Lockroy den weg van een werkelijk demokratische hervorming der Fransche politiek op te drijven. Onder hen stonden Millerand, Viviani, Basly, Camélinat en Rouanet vooraan.

Het was bij deze groep van de „Onafhankelijke Socialisten”, dat Jaurès plaats nam, toen hij in 1893 als

¹

‘) „Po&sibilisten”, zij die slechts wenschten te veroveren wat mogelijk (possible) was en bereikbaar scheen.