Jean Jaurès

Op het arbeiderscongres in Marseille in 1877 werd met 73 tegen 27 stemmen een „kollektivistische” motie ^l) aangenomen, wat een overwinning van de groep van Guesde op die der zuivere „Proudhonisten” beteekende.

Het gevolg hiervan was de oprichting van den „Parti Ouvrier” (Arbeiderspartij), die een jaar later een program aannam aan welks opstelling Marx en Engels hebben medegewerkt en dat door Guesde en Malon samen was ingediend, het zoogenaamde „Minimum-program”.

De ,,Parti Ouvrier” had na eenige jaren, dank zij vooral het groote agitatorische vermogen van Guesde, reeds vasten voet in, Frankrijk; niet zoozeer in de hoofdstad, als wel vooral in de oude industrieele departementen van het Noorden, waar dan ook na eenige jaren reeds plaatselijke vakvereenigingen in den geest van de Engelsche Trade Unions werden opgericht.

De ,,Parti Ouvrier” was lange jaren een van de best-georganiseerde en gedisciplineerde onder de socialistische partijen in Frankrijk en de geestelijke invloed die van haar op het gansche socialisme in Frankrijk uitging, was e$n zeer beteekenende.

Doch met de oprichting van den ,,Parti Ouvrier” was nog niet de eenheid der socialistische groepen verkregen. Het tegendeel bleek het geval te zullen worden. Het toenmalige Marxisme werkte aldaar als een gist en de propaganda van het zuiver wetenschappelijke, methodische socialisme had nog meer splitsing tengevolge, waarbij dan nog vaak een persoonlijk element mede sprak en de omstandigheid dat enkele eerzuchtigen in een land als Frankrijk altoos nog een tijdlang een rol spelen konden, als zij voor zich een deel van het licht ontvlambare arbeiderspubliek konden veroveren.

Eenige jaren na de oprichting van den „Parti Ouvrier” drong in zijn eigen boezem de verdeeldheid door, toen Dr. Brousse, een invloedrijk propagandist, de leiding van „opportunisme” beschuldigde. Een scheuring was het ge- ¹

¹

De eerste sociaaldemokraten, of Guesdisten, noemden zich in Frankrijk meestal ,,Kollektivisten’’, ter onderscheiding van de anarchisten, die zich „Communisten” noemden. De onderscheiding miste eigenlijk iederen feitelijken grondslag; maar in de namen zat in die jaren juist nog het scherpe verschil der richtingen.