Tussen hemel en aarde

busje hoorde vallen, keek haar gezicht tevreden. Maar ik had dat nu al een paar maal gezien en wist dat haar gezicht toch dadelijk weer gewoon werd.

Dus liep ik de volgende zaterdagochtend op weg naar het schooltje nog altijd te bedenken wat ik zou doen met het geld. Het moest natuurlijk worden uitgegeven, want ⁵s middags kwam er weer een halve stuiver en dan werd het teveel bij elkaar. Ik hoefde van mijn beursje geen spaarvarken te maken. Ik had nu nog een paar minuten om te beslissen of ik het geld zou geven aan de blinde bedelaar om de hoek, of er bij het snoeptafeltje verderop drie boterballen voor zou kopen.

Met de bedelaar had ik werkelijk te doen, het speet me dat hij was zoals hij was. Hij had zieke ogen, er liep altijd een druppel geel en rood vuil van onder de zwarte lap. Hij had ook stompjes van bruingele tanden en een scheefgezakte schouder waaruit zijn bedelarm stak. Ik had hem wel eens iets mogen geven van moeder, die zei dat men wat moest kunnen missen voor een ander. Maar zelf had ik ook heus medelijden met de bedelaar, omdat hij daar zo zat dood te gaan.

Toch bedacht ik meteen, dat de snoep juffrouw op zaterdag juist verse boterballen had.

Ik was nog helemaal niet klaar toen ik al stilstond voor het oude mannetje. Aardig, er kwam al verwachting in zijn gezicht. Ik schuifelde een beetje met mijn voet en de verwachting werd groter. Het was veel aardiger dan bij de schooljuffrouw omdat het blinde ventje zo helemaal niet wist wat er ging gebeuren. Natuurlijk moest ik nu mijn beursje uit mijn zak graven, want hier hoorde geven bij.

Maar toen kwamen mijn vingers vanzelf aandragen met het halve centje, ze voelden zich heel slim. Ze leg

⁶9