Tussen hemel en aarde

varken, het was geld om te houden en te gebruiken. Men kon er knikkers voor krijgen of een aaneengebonden trosje kersen of een goedkeurend knikje van moeder als men het in het wezenbusje liet glijden.

Ik herinner me een zaterdagmiddag dat moeders vingers — brede capabele vingers, ik zie ze alsof ze niet sinds lang uit mijn oog zijn verdwenen onder een eiken dek-plank - diep in de vettige huishoudportemonnaie doken en toen naar buiten kwamen met een grote ‘plak’ en een klein half centje. De halve stuiver legde ze voor mij neer, daarna bleven haar vingers spelen met het halve centje.

‘Dat had ik gisteravond haast aan de slager gegeven inplaats van een dubbeltje,’ zegt moeder. ‘^Jt Is zonde, zo’n man zou denken dat ik hem wil bedriegen.’

^€’t Is akelig geld,’ zegt vader. ‘Ik pak het niet aan als ik het krijg, - laat een ander daar maar rijk aan worden.’

‘Geld is geld,’ zegt moeder.

Vader neemt het centje op. ‘Hier kind, die past nog net in jouw handje.’ — Zo kreeg ik de halve cent, die ik straks terugvoelde in mijn grotemensenhand,

Ik liep een week lang; met de twee munten in mijn kleine witte beursje. Het was heel aardig, omdat ze tegen elkaar rammelden, men kon horen dat men geld had. Het was ook aardig om goed lang te bedenken wat men ermee kon gaan doen.

Natuurlijk was er veel te koop. Een reep of een grote appel of een warm kadetje. Maar men hoefde niet juist iets te kopen, men kon nog veel meer doen met het geld. Weggeven bijvoorbeeld. Op school stond het busje voor de negertjes en thuis voor de wezen. Op school zag de juffrouw wie geld meebracht; als ze centen in het

68