Tussen hemel en aarde

vensters die zich uitrekken om zoveel mogelijk licht voor me te vangen, of dat de stoel me zijn rug toekeert en de ramen alle helderheid weren, zodat zelfs mijn liefste doekje zich niet durft loslaten van de muur. Het was vandaag onbetwistbaar een slechte dag, maar omdat ik in mijn jeugd tot vlijt ben opgevoed, gaf ik nog niet direct toe. Ik zette me op een divanpunt en probeerde de tegenzin der dingen te verdrijven. Ik streek ze over hun rug, aaide kopjes jen beloofde dat ze hun slecht humeur wel zouden kwijtraken. Soms helpt dat. Eens zei ik ‘lach eres kindje⁵ tegen de Münchener Bavaria en waarachtig, ze lachte. Maar toen was ik in een bijzondere ^taat van gelukzaligheid en had de hele wereld kunnen laten glimlachen, - als ik aan een wereld had gedacht.

Vanmorgen was er niets dat lachen wilde, er was zelfs niets dat me aan wou zien. Er was in de hele kamer geen enkel uitzicht meer. Toen bleef me geen keus dan in mezelf te kijken.

En daar vond ik opnieuw het kleine vergeten ogenblik, waarin ik een halve cent voelde tussen duim en wijsvinger.

Ik was zes jaar, hoogstens zeven. Ik wist al dat een hele cent meer is dan een halve en dat men voor twee-en-een halve cent een veter drop kan krijgen. Dat had ik allemaal zelf ontdekt. Ik wist ook dat men wat over moet hebben voor een ander, dat was me geleerd.

In die tijd verdiende ik een halve stuiver per week, die me werd uitbetaald als ik al de servetten van al de grote mensen iedere dag netjes had opgevouwen en in de ringen gestoken. Het was een moeilijk en vervelend werkje maar het vierduitstuk maakte veel goed. Het hoefde niet perspectiefloos te verdwijnen in het groenaarden