Tussen hemel en aarde

precies hoe het is geweest. Nu, de Koningen knielden ook, en nog wel vlak voor het Kind, want ze waren gewend om de voorste te zijn. Maar tegen hen lachte het Kind niet en het stak ook Zijn handje niet uit naar hun cadeaux, het keek over hun hoofden heen naar de Ster. Toen begrepen ze dat Hij een nog veel grotere Koning was dan zij en toen bogen ze eerbiedig net zo diep als de herders.^{5 e}Ik geloof dat er veilig signaal wordt gegeven,⁵ waarschuwde de eigenaar.

‘Neen,⁵ zei de saxophonist. ‘Dan had ik het wel gehoord. Ga verder, jongen.⁵

De piccolo hapte adem. Er was geen verder. Maar toen rilde het weer langs zijn rug en moest hij iets vertellen, dat hij nooit had geweten. ‘En er was een klein knechtje van de wijze koning. Die had het hele eind te voet meegelopen achter de Ster. Het was een armoedig knechtje en hij kreeg meer slaag dan eten. Het enige wat hij nog bij zich had, was een mooi rond appeltje, dat hij van zijn moeder had gekregen voor onderweg. Hij begreep best dat het Kind niet taalde naar de mooie cadeaux van de Driekoningen, want wie geeft nu zoiets aan een kind? Maar toen voelde hij het appeltje in zijn zak en eer hij wist wat hij deed stapte hij voorbij zijn eigen koning en hield het Kind zijn appel voor. En het Kind stak zijn handje uit en lachte. - Maar niet zo dat je er om huilen moest,⁵ ging hij voort tot het geschminkte meisje. ‘Heel anders. Of de wereld van binnen en van buiten in de zon lag, lekker warm en licht.⁵ Het bloemenventje rook aan een van zijn eigen bosjes; dat had hij in jaren niet gedaan.

‘Het Kind lachte,⁵ zei de piccolo, ‘toen begrepen de mensen pas goed waarom de engelen zongen. En ze zongen allemaal mee.⁵ Hij greep haastig naar zijn mond