Tussen hemel en aarde

klein kind, dat lacht alsof het jou en de hele wereld vertrouwt. — Maar het mijne is gestorven,⁵ eindigde ze vertrouwelijk tot de lerares M.O. naast haar.

‘Toen het Kind lachte, werden de herders van binnen zo gelukkig, dat ze knielden van dankbaarheid. Maria wenkte, dat ze dichterbij mochten komen, maar dat durfden ze niet want ze waren gewone boerenmensen. Ze dachten er niet eens aan, wat een eer het voor hen was, dat de Engel hen had uitgezocht voor de Boodschap en dat ze nu voorgoed in het Bijbelverhaal zouden komen.⁵

Alle mensen in de kelder, behalve de propriétaire, het vacantiepaar en de middelbare dames, vertoonden nu het begin van een glimlach. Bij de chirurg, de dichter en de student viel hij een beetje spottend uit, maar de anderen* voelden zich zichtbaar gelukkiger dan straks. De piccolo haalde diep adem en ging voort:

‘Maar toen ging de staldeur open en er stond een grote ster aan de lucht, die was daar nog niet te zien geweest. Dat was de ster van de Drie Koningen en daar kwam ook al de hele optocht aan. Ze konden allemaal in het stalletje want de muren waren niet meer van stenen maar van licht. De zwarte koning bracht een vaas met reuk en de jonge blonde zijn kroon en zwaard en de oude wijze koning het geleerdste boek van de wereld en alles legden ze neer aan de voeten van Maria en het Kind.⁵

‘Dat is helemaal fout,⁵ verweet een provincieheer. ‘De drie Koningen kwamen met Driekoningen. Je moet het niet mooier maken dan het is.⁵ ‘Dat moet je juist wel,⁵ zei de dichter.

‘Ik vertel het zoals ik wil,⁵ zei de piccolo. ‘Je kunt geen fouten maken in het Kerstverhaal, want niemand weet

⁶3