Tussen hemel en aarde

een sneetje te gappen en meteen schoot zijn moeders hand met een harde pats om zijn oren.

Heerlijk was dat. Verrukkelijk. Een tractatie na al hun buigingen en glimlachjes. Gewoon. Pats. Precies zoals het hoorde.

De dictator vond zich glimlachend terug voor zijn onmetelijke schrijftafel. De eeuwigheid was alweer voor-

^bij-

Voor zijn deur werd zacht gesproken. Ja, - al was hij dictator, toch kon hij zich niet voor de derde maal op een plekje eeuwigheid van vijf minuten tracteren. Hij trok dus zijn heidenhouding aan en stond recht en hooghartig overeind. Toen kwamen de heren binnen die hem hadden te omstuwen bij zijn tocht naar het standbeeld. Op een nieuw aangelegd plein, dat natuurlijk naar hem was genoemd, stond het op hem te wachten onder witte zeilen en alle straten erheen waren afgezet.

Men moet zich niet afgeven met de eeuwigheid als men ongestoord wenst te leven en te handelen. Toen de dictator langs de afgezette straten reed (zonder te groeten, want de menigte wenst niet gegroet te worden, maar wil zelf kunnen groeten) viel hem zomaar opeens in hoe heerlijk het zou zijn om nog eenmaal een pats te krijgen, zo een waarvan je oren rood worden en suizen. Zijn gezicht tegen het autokussen stond strak, zwaar en gebiedend, maar onder zijn voorhoofd dachten zijn hersens: ‘Er moest toch nog eens iets heel gewoons met me kunnen gebeuren.⁵

In oude verhalen komt de duivel altijd binnen, precies op het moment dat men hem onvoorzichtigerwijs aanroept, maar tegenwoordig wordt de duivel nooit meer aangeroepen, hij is uit de mode. De dictator hoefde

55