Tussen hemel en aarde

moet men zelfs nog geen aanleg voor een buik hebben. Dus kon de eeuwigheid ongestoord blijven hangen tussen de dictator en de vlieg. Binnen die eeuwigheid nu, zoemde plotseling het hele leger vliegen uit de woonkamer van zijn moeder, met al wat nog kwam aangonzen uit de mesthoop achter het boerenhofje. Zijn moeder sloeg ze weg terwijl ze de ijzeren pot boven het vuur hing. De dictator stak zijn hoofd vooruit om in de pot te kijken en zag karnemelk. Mooie witte karnemelk met kleine klontjes gele boter die ronddreven.

De dictator bleef er lekker naar kijken vanuit zijn zetel. Karnemelk. Heel gewoon. Heerlijk gewoon. Als hij nu nog vlug zijn vinger stak in die lauwe pan en likte, zou dat zurig smaken. Naar thuis bij zijn moeder.

De dictator hoorde voeten schuifelen voor de deur, hij zat weer aan zijn schrijftafel en keek om zich heen in de zaal. Zijn vijf minuten waren blijkbaar om. Maar hij was nog lang niet klaar met de eeuwigheid. Hij drukte op een knopje en toen de deur opening, zei hij: ‘Nog vijf minuten.⁵

Het is inderdaad een groot ding om dictator te zijn. Nu had hij zichzelf nog vijf minuten eeuwigheid verschaft en niemand mocht daar iets tegen inbrengen. De vlieg streek zich schoon met zijn achterpootjes. Eerst onder zijn vleugels en toen langs zijn kopje. Dat ging heel gewoon, zoals altijd sinds de dictator een vlieg had gezien. Hij had de vlieg wel willen toeknikken, maar hij moest doodstil blijven zitten, want in de eeuwigheid kan men geen drukte maken.

De karnemelk was er niet meer. Maar de mestlucht rook nog heerlijk, zo bekend, zo gewoon. En zijn moeder stond nu spek te snijden. Dat was van het varken, dat hij had helpen slachten. Hij stak zijn hand uit om

54