Tussen hemel en aarde

den vergeten, een man uit één stuk bidt met zijn hele lichaam. Zo!⁵

Zijn armen gaan omhoog naar de hemel, wijd. Zijn handen leggen zich open boven zijn hoofd; wat draagt hij op aan God in die handen?

De schipper voelt het na in zijn armen, ze willen omhoog. Goddank. Het kan. Ja. Dit kan hij.

De armen van Age gaan neer, de zijne gaan op. ^cJa God. Ja. Hier ben ik met mijn hele vuile donder, maar als je zegt wat je van me wilt, doe ik het.⁵ God behoeft niets te zeggen, er gebeurt iets. De vrijheid stroomt omhoog door zijn lichaam, van zijn voetzolen naar zijn vingertoppen. Ze waait door hem heen als de westenwind; er zit vrijheid in de lucht. God heeft hem aangenomen zoals hij is: een man. Zijn ogen staan er wijd bij open. Als een knoestige boom staat hij geplant op de krib en reikt naar God.

Hij weet er niet van dat zijn armen omlaag gingen. Maar als hij weer voelt dat hij op zijn voeten staat, liggen zijn handen gevouwen. Vanzelf.

‘Nu kun je dan bidden, schipper,⁵ zegt Age. ‘Maar doe het met mate.⁵

Twee schippers gaan langs de Maaskant, de armen op de rug, achter elkaar aan als aken op de rivier. Twee schippers in duffels met de pruim achter de kiezen, waar mogen zulke mensen aan denken?

Aan hun voeten stroomt het water door de eeuwigheid.

51