Tussen hemel en aarde

aan dek en niet naast haar ligt, daaraan heeft de wereld geen schuld aan.

De vrouw ging de kerk binnen, de boodschappen zou ze straks nog halen. Ze schoof op de knielbank voor de Moeder van Barmhartigheid. Een werkster verplaatste haar emmers, de moeder knikte haar toe; het is koud werk, een stenen vloer dweilen in de winter. Verderop sloeg de loodgieter op een ijzeren stang. Rang, rang kletterde de hamer. Och, zie de man zweten; zo’n oud gebouw ook, de boel zit vastgeroest. Toen vouwde ze haar handen en bad: ‘Moeder van Altijddurende Bijstand bid voor ons, een kaars kan er niet af, het is een kwartje, dat weet ge; maar ik bid u, doe een goed woord voor de baas en denk aan Rinus, amen.’

Toen zei ze ook nog wat weesgegroetjes. De vrouw had wel lang kunnen staren in het gouden kaarsenlicht, in de kerk gaat geen tijd; maar in de toren draait het werk de wijzers rond en doet op het uur de klok slaan. De vrouw stond op en zette een kaarsje recht, dat was toch iets gedaan voor Maria. Maria vol van genade. Ze nam wijwater; eerst poetste ze haar werkvinger af aan de mantel.

‘Vijf pond rijst voor een kwartje.’ - ‘Kippenrijst juffrouw?’ - ‘Ja, kippenrijst.’ -

Het is tweemaal middageten. Zodra er gelost is, zal ze een soepzoodje kopen van twee kwartjes en paarden-bief voor de baas.

‘Zo waarlijk helpe mij God almachtig!’

De waarheid. Die staat nu beschreven in de boeken van het gerecht. Zo behoort het. En verder moet men afwachten.

Beneden staat Age aan de hoek van de markt. De schip

49