Tussen hemel en aarde

Age knikt. ‘Dat doe je,’ zegt hij. ‘Maar hoogmoed is hol, hoogmoed geeft schaamte voor de mensen; je moet alleen maar moedig wezen. Als een man iet moedig is, spuwt God hem uit.’

‘Ja,’ zegt de schipper, ‘dat laat zich horen/

‘Een man kan zeggen: ik ben maar een mens en ik leef maar eenmaal. Goed, als hij zo wil leven, zijn de gevolgen voor hem. God steekt geen pink naar hem uit, voor zulken heeft hij de kerken gegeven. Maar een man zoals jij, zo’n trotse, die heeft hij de moed gegeven.’

‘Ja,’ zegt de schipper, ‘laf mag ik niet wezen. Dan zal ik dus aanstonds de waarheid getuigen. Je wordt bedankt, Age. Nu ga ik maar naar het gerecht.’

De moeder had het wiegekind diep ingemoffeld in het mandje. ‘Let erop Doortje. En brei de kous af.’ Ze stond aan de plank en trok Age aan zijn jasmouw toen hij langskwam. ‘Ga je met hem naar het gerecht?’ En ze wees met haar kin opwaarts naar de kade. ‘Ja,’ zei Age. ‘Ik heb er zorg om. Hij heeft een harde kop, hij zegt wat hij denkt. En hij kan ook niet bidden.’

‘Hij gaat wel weer bidden. Later.’

‘In de kerk, Age?’

‘Overal, moeder.’

Ze liet Age gaan. Toen ze de stappen der mannen niet meer hoorde, ging ze zelf. Nu liep ze al in de winkelstraat. Voor de grote ruit met het suikerwerk schudde ze haar hoofd. Het was te mooi, ook daarbinnen. De minste winkelstoel is beter dan wat in haar kajuit staat, en toch zit hier geen mens. Maar bij haar moeten de kinderen blijven staan om de tafel. Ja, ja, het is een vreemde wereld. Maar dat Rinus weg moet en dat de baas niet naar de kerk wil en ’s nachts staat te tobben

48