Tussen hemel en aarde

Een tjalk maakt zich los van de sleep, hij drijft af naar de oever, dan glijdt hij langs de Vertrouwen en ligt aan wal.

Beneden wrijft de schipper zijn vuisten in de ogen die nog strak staan van de nacht. Is Age gekomen. Wel, wel. Hij laat zich zakken uit de kooi en trekt de zondagse bullen om, die de vrouw heeft klaargelegd. Scheercen-ten zijn er niet. Dan maar ongeschoren naar het gerecht. Om twee uur wordt hij gehoord. Een kind ploft van het trapje en staat in de kajuit. Vader moet bij Age komen.

Mooi zo. Vader moet. ‘Geef me een boterham meer,⁵ zegt hij en sopt zijn korst in de koffiekom. ‘Ik kom misschien laat terug.⁵ En omdat de vrouw bleek is en moe en omdat Rinus weg moet, zegt hij voor de deur: ‘Nou ajuus moeder.⁵ En wacht nog tot ze glimlacht.

Dan stapt hij over naar de schuit van Age.

De mannen zitten tegenover elkaar aan de tafel en smoken. Het kajuitsraam staat los, een man alleen vat geen kou.

‘Je bent niet wezen biechten,⁵ zegt Age. ‘Je luistert niet naar raad.⁵ - ‘Ik weet zelf wat ik doe.⁵ Het is een leugen, dat hoort hij. Wist hij wat hij deed, toen hij de Moffin naging in het donker?

‘Ik zie je gedachten,⁵ zegt Age. ‘Gedachten zijn dingen, maar niet iedereen ziet ze. Je hebt een zware nacht achter de rug en een zware dag voor je. Waarom kan je niet bidden?⁵

‘Ik bedel niet bij de mensen en niet bij God.’

Age rookt en kijkt naar de schipper en dan over de schipper heen naar iets dat er is of niet is. Als hij de schipper in de ogen ziet, gaan de zijne open en glanzen als een waterrimpel waarin zonlicht kaatst. Maar