Tussen hemel en aarde

langs de kribben, zo schuurt hij dag en nacht, altijd. Sedert de wereld ging draaien, stromen de rivieren door het land naar de zee en de zon zuigt de wolken op uit de golven en ze vallen neer in regen en worden weer rivieren; zo is de eeuwigheid.

‘Gij zult geen valse getuigenis spreken P Het is goed dat er geboden zijn voor de mensen, een mens is klein. De grootste aak is nog klein op de rivier, wat is dan een mens in de eeuwigheid? Morgen zal hij de waarheid getuigen.

Ja, dat zal hij, - als hij nog durft, tussen de huizen en de mensen. Hier op de rivier kan men durven, hier is geen angst. Het water stroomt zonder angst omdat het stromen moet, het kan niet anders. Het zou goed zijn als een mens ook niet anders kon, dan wist hij niet van angst. Als hij morgen angst heeft voor de schippers, of voor de Rotterdammer, zal hij valse getuigenis geven. Moet hij nu bidden dat God zal helpen? Hij maakt zijn handen los uit zijn nek. Neen. Het wil niet. Zijn handen willen niet. Een kind laat zich helpen, een man helpt zichzelf.

De schipper staat ingespannen te denken. Op de vlietende gang der rivier varen zijn gedachten mee. Altijd weer komen nieuwe in zicht en drijven voorbij op het donkere water. De maan gaat onder in een rode mist. En een roerdomp schreeuwt. De nacht is moeilijk.

Met de morgen, als de vrouw al opzit met het kind aan de borst, kruipt de schipper te kooi. En hij stort in slaap als een bonk.

Om twaalf uur luidt het Angelus over de kade, de zon staat wit in de winterlucht, de meeuwen vliegen, een sleepboot puft. ‘Ha!’ roepen de kinderen, en wijzen en dansen op het dek, ‘Age is gekomen Age is gekomen!’

45