Tussen hemel en aarde

de rotzooi van doen. Zodra hij heeft getuigd, gooit hij los. Midden op het water, achter de sleep, daar hoort hij. En stroomaf nog mooier, los, op zijn eigen zeil met het water mee!

Hij kijkt strak voor zich uit, hij kan geen stenen huizen, geen winkels, geen reclames en burgers meer voor ogen zien. Rechttoe loopt hij de wal af en zijn schuit op. De mensen zijn een vuil zoodje, met elkander. God-dome, wat een smerig zoodje. Ja. En hijzelf erbij.

Des avonds staat hij op het voorschip en knauwt aan de koude pijp. Daarnaast morrelt de knecht van de aak aan zijn touwen. Achter de knecht duikt de Rotterdammer uit het duister. ‘Steek eres op, vader, hier zijn sigaretten. Ik moet met je praten, kom op de wal.’

De sigaretten duwt hij terug in de hand die het pakje reikt, maar aan wal stappen doet hij. De kees staat er dadelijk achter.

Ze lopen op. ‘Niet hier. Ga mee naar boven bij de mokkel, daar zitten we warm.³ ‘Ik blijf hier bij het water; zeg op wat je hebt.⁵ De Rotterdammer loopt een steiger op en kijkt rond. ^cJe hebt wat door,⁵ zegt hij. ‘Morgen getuigen we onder ede. Als je blijft zeggen wat je hebt gezegd, ligt er een rooie rug voor je klaar.⁵ ‘En anders?’ vraagt de schipper.

‘En anders vinden ze je binnenkort afgetuigd liggen.’ De schipper heeft heeft zijn ogen dichtgeknepen.

‘Zo,⁵ zegt hij, ‘dat weet ik dan. Ga vooruit schoelje, ik vertrouw je niet achter mijn rug.’

Die nacht schuift hij niet in het bed, een man kan niet denken naast een warme vrouw. Hij staat op zijn dek in de luwte van de kajuit; zijn armen liggen achter zijn nek, hij kijkt op de donkere rivier. De stroom schuurt

44