Tussen hemel en aarde

ken hebben.

Nu zit de moeder met het Freja aan de borst. Een zuigeling is het schoonste in de wereld. Het zachte kopje past warm in het holletje van de arm. En dat klokken van het keeltje en het vochtige zuigende mondje! En de rust! Dat is het. De rust. De grote kinderen brengen en tonen, de moeder zit en glimlacht en knikt. Het Freja zuigt; de olielamp schijnt over de tafel, waar de kinderen een stuk krant kleuren en knippen. Rinus en Jaan wassen af in de kombuis.

‘Zo, nu de andere,’ en ze verlegt het Freja. ‘Chinezen zijn geel en Japanners ook, waar Moeder? Maar het bloed is gewoon rood.⁵ Ze kleuren verder met de tong tussen de tandjes. Ja, denkt de moeder, Rinus moet weg en de kleiers komen niet meer op tijd, maar het kon altijd nog erger. Ze weet al jaren, dat er altijd nog erger is, dan dat wat gebeurt. Hoe zou een mens anders dankbaar blijven?

De man loopt langs de kade. Er is daar een droge plek onder het scherm van het stalletje met de patates frites, de bokking, de mosselen. Hij blijft staan en snuift; gerookte bokking is hartig. Hij steekt zijn hand in de zak, er zit nog een dubbeltje in de punt van zijn beurs, waarachtig. Dan hoeft het ook geen bokking te wezen, hij stapt verder naar het bierhuis. Als hij er aankomt, houdt een vrachtwagen toeterend stil. Een moffenwagen. Zo. Binnen zit de Rotterdammer met de Moffin, de schipper zet zich in een andere hoek. Buiten toetert de vrachtwagen. ‘Bier!⁵ Maar die twee daar zijn opgestaan. ‘Wat donder,⁵ - hij zet zijn vuisten onder het hoofd, - er is iets met die claxon en de Moffin, er is wat; goddome wat is het?⁵ - Als de Rotterdammer aan de deur schichtig zijn kant opkijkt, weet hij wat het is. Nu weet hij het.

42