Tussen hemel en aarde

niet van hem en de Maatschappij betaalt loon. Als ze niet biljarten of drinken, vertreden ze zich op de stoep en roepen naar het raam van de Moffin. De Rotterdammer kent haar van vroeger, hij blijft soms boven, urenlang.

Beneden aan het water sjouwt de schipper langs het leempad. Een half uur stroomaf tot de steenbakkerij en weer terug. Dan stroomop tot de andere steenbakkerij. Door de motregen. Het water klotst op de kribben. Hij heeft een lading kleiers in, ze moesten al gelost wezen, het zal schadegeld kosten. Zijn pijp hangt koud in zijn mondhoek, hij heeft geen tabakcenten meer, alleen nog een pruim. Die steekt hij achter de kiezen.

Als hij opklimt naar de ka, stapt de Moffin naast de Rotterdammer naar de deur van het bierhuis. Hij staat er al bij. ^cZeg het nog eris ! Wat heb ik toegelaten in de Kerstnacht, vuilak?⁵ En hij spuwt de ander een straal op zijn schoenen. ‘Kalm nou,⁵ zegt de Rotterdammer, ‘er is een dame bij,⁵ en schiet het bierhuis in.

Zo. Laf is hij dus ook nog. Er is vuiligheid aan die zaak. Hij fluit de kees. Hij houdt anders niet van een hond op zijn hielen, maar wat doet een mens die zich loopt te vervelen? Hij zoekt aanspraak.

Dan gaat hij het stadje in met de kees.

De torens van de kathedraal steken grijs omhoog in de watergrauwe lucht. Beneden is het kerkportaal mod-derbruin. Daar hangen de papieren. Biechthoren: ‘Heden niet.⁵

Zo. Dat is dat. Het gaat niet eens.

Maar hij duwt toch de zijdeur open naar de donkere kerk. Hij kan evengoed hier zitten als buiten lopen. Een werkster dweilt en schuift stoelen. Een loodgieter legt een leiding en slaat op een gasslang. En nog zitten er

40