Tussen hemel en aarde

‘Daar zijt ge/ zegt Age. ‘Waarom nu pas?’

‘Het is voor de jongen/ zegt de schipper afwerend. ‘De jongen wordt blind/ zegt Age, ‘maar vertel het niet aan de moeder. Stuur hem naar de ogendokter, misschien rekt die het nog.⁵

‘Dat jong/ zegt de vader en er gaat verdriet van zijn hoofd naar zijn hart. Het is hartsverdriet, maar het kan gedragen worden, er is niets aan te verhelpen, een mens is maar een mens. Blind te zitten in het donker! Zijn ogen knippen.

‘En toch ziet hij meer dan jullie/ zegt Age. ‘Hij heeft het tweede gezicht, ik weet het. Maar zwijg erover, het is komende.

De vader fronste het voorhoofd. Onder het schippersvolk zijn er meer die zien met het tweede gezicht, ze zien lijkstoeten, al jaren vooraf. ‘Het is een ongeluk, geen geluk Age. Men ziet alleen de ellenden.’

‘Men ziet ook de remedies/ zegt Age, ‘maar men moet leren ze te zien, ik zie ze. Rinus moet ge bij de paters geven, misschien zal hij de heiligen zien en de mensen kunnen helpen. Hij zag vreemde dingen in de kerk, maar hij vertelde het niet thuis, zo zijn kinderen.’

‘Ik ga dan maar/ zei de schipper en bleef zitten.

Age knikte. ‘Vertel me nu het uwe.’

‘Er is niets.”

‘Ik zie schuld in je, man/

‘Wij zijn allen schuldig.’

‘Geen praatjes/ zegt Age streng. ‘Er is schuld in jou, wat gaan de anderen je aan? Ga biechten, je loopt krom van de schuld.’

Age is niet rooms. Maar een protestant is hij ook niet. Schipper Hoekstra zegt, hij is een vrijgeest; wat mag dat wezen? De schipper zwijgt, Age moet meer zeggen eer