Tussen hemel en aarde

wen. Enkelen kregen kruiden, maar ze hielden ze in de zak; men sprak niet over dat wat gebeurde in de kajuit van Age.

Later stond een hoge zilveren maan met een stoet van sterren recht boven de vloot en het vlietende water. Beneden waren alle lichten gedoofd, de vloot sliep. Alleen de pijpekop van de schipper glom ergens donkerrood op de wal bij zijn loopplank. Hij wachtte. Als Age gemeerd lag, gebeurden soms vreemde dingen; hij voelde zich hopen.

Maar er gebeurde niets. Hij klopte zijn pijp af tegen zijn zool. Boven aan de ka floot de Moffin zachtjes uit haar raam. Hij dook de kajuit in en schoof naast de vrouw, die sliep. Zijn handen waren vuisten.

Rinus is de tweede Kerstdag bij Age gegaan, hij brengt niets mee terug. — ‘Ga naar de ogendokter,⁵ heeft Age gezegd. ‘Maar het is ook niet zeker dat die helpt.’ De moeder voelt haar hart geknepen; het is Rinus, de oudste ‘Ga naar Age en hoor hoe het staat,’ zegt ze tegen de man.

De schipper veegt zijn voeten op de mat, buiten de ka-juitsdeur van Age, het is zindelijk daarbinnen. Een man alleen houdt de boel reiner dan een vrouw. De kajuits-wanden zijn bruingeboend grenen, er hangen portretjes van een vader en een moeder, dat is alles. Geen spiegeltje, geen prenten. Twee rieten stoelen en een zeil-doektafel, een pijpenrek. En een kist voor de kleren, waarop nog een kind zitten kan.

In een hoek ligt de foxterrier. Een terrier is geen schippershond, maar Age duldt geen ratten in zijn schuit. En midden in de kajuit staat Age. Hoog, pezig, grijs, stil.

37