Tussen hemel en aarde

dan hijzelf en de man die hem zag opbergen. ‘Dan moet je mannetje uit Duitsland komen getuigen.’

De schipper staat erbij en luistert. Nu moet hij antwoorden. Ja. Hij heeft wachtgelopen, het was de afspraak. Verleden jaar was de Geertruida gezonken en niemand die het zag, waarom kan onder de ka geen diender patroeljeren? ‘Met jouw praatjes hebben we niets te maken, heb jij wachtgelopen?’ -^c Ja. - Anderhalf uur lang. En niets gezien.⁵ - Het staat al opgeschreven.

Het oliestel ruikt door de erwtensoep heen. De kinderen kluiven aan de worstvelletjes, de schipper spuwt ze uit. ‘Je had het niet mogen aanpakken, we zijn niet arm genoeg.’ De vrouw zucht. ‘Moet het dan nog minder?⁵ ‘Ja,⁵ zegt de man, ‘het zal nog minder worden.⁵ Hij weet het. Het is zijn bloed. Hij heeft al eens een vent gestoken. Hij verzuimt de vrachten als een vrouw lonkt. Nu heeft hij valse getuigenis gegeven. Zo zal het verdergaan. Hij is eerst zesendertig, er zal nog veel met hem moeten gebeuren. En bidden kan hij niet, zijn handen willen niet in elkaar, zijn knieën buigen niet. Het is een vloek misschien, hij heeft het nooit recht gekund. Hij heeft altijd het andere moeten doen, - dat waarvoor men waarschuwt.

In de late wintermiddag drijft een tjalk langszij de laatste schuit. De spelende schipperskinderen op de wal hebben het gezien, ze roepen: Age is gekomen! en stuiven uiteen naar hun schuiten. In de roefjes en kajuiten wordt alles helderder. Age is gekomen.

Zijn kajuit is geel, de boorden machtig blauw, het zeil is een bruinrode bolle vlerk. Age laat zijn zeil neer en bindt het op. Later zien de kinderen de rook uit het schoorsteentje stijgen. Ze kijken. Alles wat Age doet, is

35