Tussen hemel en aarde

wat van.⁹ - ‘Neen,⁵ zegt de man. ‘Hangt er nog niet genoeg van die rommel? Doe weg.⁵ Het is een goedkope prent, de Moedergods heeft de korte rechte neus van de moffin.

De schipper klopte zijn pijp af en stond op, de vrouw luisterde. Er ging gerucht over de schuiten. Stemmen riepen over en weer, mansvoeten sprongen over de dekken, hol van de ene schuit op de andere.

Op de kade stond politie. En een marechaussee. De Rotterdammer van de Maatschappij liep erbij te schreeuwen met zware gebaren, zijn grijze herenhoed hing hem achter op zijn rode kop. De schipper stootte de kajuitsdeur los.

‘Alla Marinus. Gaat erbij. Ze moeten jou ook hebben. Op het bureau.⁵

De schipper trok zijn hoofd terug. Moesten ze hem hebben? Waarvoor? Ze konden hem krijgen. Hij wist nergens van.

Hij trok zijn schoenen aan en zette zijn zwarte pet op. De Rotterdammer droeg een hoed. Hij voer voor de Maatschappij, hij was niet meer dan een knecht van de Heren, maar een hoed moest het wezen, zo zijn de stadslui. ‘Ik ga naar de wal,⁵ zei hij tegen de vrouw. ^£Kom je thuis eten?⁵ - ‘Ja, waarom zou ik niet?⁵ De Rotterdammer vloekt en slaat met zijn vuist op de tafel, maar praten doet hij gedempt en kijkt onderwijl naar de kierende deuren. Een tas met deviezen is zoek, waarom niet? Hier kan hij het zeggen. Hijzelf heeft geen scha, het was maar kapitaal van een jood, maar hij wil ginds zijn goede naam houden, er zit winst aan.

De politie haalt de schouders op. Maar in dit land mag geen tas met geld wegraken. Waar was dan het geld? ‘Tussen het beschot van de kajuit.⁵ Niemand wist het

34