Tussen hemel en aarde

zijn ogen, het is allemaal heerlijk dichtbij, van binnen dichtbij, een hand vat een kaars en ontsteekt die aan een andere; wie behoorde de hand? Iemand. Moeder van Altijddurende Bijstand bid voor ons opdat we helder zien.

Zijn broertje stompt hem in de rug. Hij vergat te knielen toen iedereen knielde. Het hoogaltaar is nog dezelfde schitterende vlek. Te ver.

Beneden aan de kade gaat de schipper op zijn stroeve benen. Voorbij de Jonge Alida, voorbij de tjalk van Vorst, de aak van de Maatschappij, zijn eigen schuit de ‘Vertrouwen⁵. Dan keert hij om en loopt terug langs zijn eigen schuit, de aak van de Maatschappij, de tjalk van Vorst, de Jonge Alida, de houten loods van de sleepdienst. Als hij bij de hoek van de loods naar boven kijkt, ziet hij het roodverlichte raam van de Moffin hoog boven zich op de kade. Hij rukt zijn rug om en loopt terug langs de schuiten. Achter en naar het midden, waar ze vier aan vier gemeerd zijn aan elkander, liggen nog mensen te slapen. Protestanten. En mensen zoals hij zelf, mensen die niet naar de kerk gaan. De vrouw had het kleine Freja niet willen thuislaten, eenmaal in het jaar moet Gods zegen gaan over een kind. Hij schurkt zich in zijn duffel. Nog een uur eer ze terugzijn. In jaren heeft hij geen kerk van binnen gezien, zijn handen willen niet meer in elkaar.

Boven aan de kade slaat een huisdeur. Korte stapjes trippelen op de keien. Hij snuift en kijkt omhoog. Vrouwen. Goddome. Hij zet zijn hakken tegen de steiger en beent verder, vier schuiten, vijf schuiten, de Jonge Alida, de loods van de sleepdienst.

Bij de loods staat de Moffin. ‘Ho schipper. Jezis ben jij

32