Tussen hemel en aarde

misgewaad geleend van Sint Pieter, wie anders draagt zulk een mantel? De stadskinderen moeten iedere morgen naar de kerk, het is een koud stenen paleis, waar altijd hetzelfde gebeurt. De schipperskinderen gaan maar een enkele keer naar een huis van God; daar straalt alles van licht, omdat aan Hem de grote hemel hoort waarin zelfs de zon kan ondergaan.

Maar de jongen Rinus kan de priester niet zien. Hij denkt, ik ben bijziend; maar het is niet zo, hij is halfblind. Hij weet het niet en de moeder weet het niet; de moeder weet alleen, dat hij de bruggeseinen niet ziet als ze hem het roer laat houden, en hij verwondert zich dat het hoogaltaar dit jaar een wazige verte blijft, waaruit een stem spreekt. Maar aan zijn linkerhand staat een klein altaar, dat kan hij zien. Moeder van Altijddurende Bijstand bid voor ons. En zij glimlacht; een brede rij lichtjes schijnt op haar voeten, korte en lange kaarsjes, alle verschillend. Het licht is rossig en zacht, zijn ogen hebben het liever en hij staart in de gulden ogen van de Moedergods, zover kan hij zien. Het zijn moederogen, die kent hij. De gouden hartvlammetjes op de kaarsen knikken naar omhoog, ze waaieren en stijgen; tussen de ogen en de vlammetjes trillen orgeltonen. En onderwijl hij kijkt, staat boven iedere vlam een gloeiend hart, een mensenhart. Het bidprentje onder zijn kussen heeft ook zo’n rood, vurig mensenhart, nu staat er een te kloppen boven ieder vlammetje. En om ieder hart hangt een prentje, een kind dat schreit, een heer die schrijft achter een tafel, een vrouw en een man samen in een bos. Hij heeft dit nog nooit gezien, maar het betekent iets, dat weet hij zeker, wat kan het wezen? Zijn het de mensenharten die de kaarsen hebben aangestoken? In de kerk kan alles. De vlammetjes spiegelen in

3i