Tussen hemel en aarde

Maar het hoogaltaar is niet te ver en toch hoog en licht, het staat stil en men kan het bekijken tot de ogen verzadigd zijn en men alles blijft zien, ook als de ogen dicht willen. - God woont er in dat gouden huisje, zegt de moeder, als ze stil zijn, zullen ze het straks zelf zien. ‘Woont God in de kerk?⁵ - ‘Natuurlijk, wie anders is zo rijk, dat hij er wonen kan?’ De vergulde kronen dragen op iedere punt een lichtje, alle kandelaars schijnen, de witte palen, die kaarsen zijn, branden met een stille gouden vlam. Aan de boeg hangt een kleine olielantaarn, een schipper kan niet in de kerk wonen. Het kleine Marietje is al in slaap gezakt tegen haar rftoeders arm.

Andere mensen schuiven naast hen aan, de warme kerk loopt vol. Het koor zingt: Vrede op aarde; de vaders horen het en een enkele denkt aan Spanje, aan China, een enkele maar, want de krant is duur. Dan: de Herdertjes, en de vaders glimlachen; ja, een schipper en een herder, ze kijken in de verte. De jongens zitten bij de mannen, hun duf feitjes gedrukt tussen de donkere duffels. Als ze groot zijn, zullen ze zorgen, dat ze iedere Kerstmis aanleggen in de stad met de kathedraal. Weten de priesters en de koorzangers en de mooie misdienaartjes wel hoe hoogwaardig ze zijn, nu ze worden weerkaatst in die ziende, luisterende schipperskinderen? Misschien. De handen van de' officiant bewegen zich plechtig, hij heeft zijn handen gewassen in de zomerse Melkweg eer hij de hostie mocht heffen en tonen; de misdienaartjes zwaaien lichte schapewolkjes uit hun wierookvaten, in de lente hangen die weer boven de rivier. De zangers en het orgel staan altijd al halverwege de hemel, maar de hemel staat open vannacht, er waait muziek uit. Op het altaar heeft de pastoor zijn gouden

30