Tussen hemel en aarde

Op alle aken en tjalken, de hele vloot, brandden lichtjes; overal trokken de troepen van vaders en moeders en kinderen weg. De mannen klommen vooruit tegen de dijk, langzaam, ze zetten hun voeten alsof ze klompen droegen maar het waren schoenen. Knobbelige voeten in schoenen, ze liepen er onwennig van; een schipper loopt op toffels. De vrouwen schoven voort, de lange rokken op de hielen, en een kind aan iedere kant met een handje aan de mantel. Boven aan de ka vonden de mannen elkaar en zij gingen voorop, de handen op de rug, zoals ze liepen over de schippersbeurzen, schippers die lopen en wachten. Ze liepen op tegen de hoge wal, ginds lag de kerk. Achter hen aan gingen de vrouwen en daarachter rommelde een kudde kinderen die joelde; bijwijlen draaide een moeder zich om en riep schel een naam. Maar ze glimlachte zelf om het hoge gedaver en gelach achter haar rug.

‘Nu stil,⁵ zei de moeder, ‘hoor de klokken.⁵ En ja, van overal galmden ze, hoog over de huizen. De kinderen knepen elkaar in de arm, de kerk was zo uit de hemel op het plein gevallen. De ramen straalden als een pinksterwei vol boterbloemen en alles van licht. Twee jongens liepen op een drafje om de kerk, de rode en blauwe mantels der heiligen glansden, een witte duif hing te vliegen en de rozet boven de deuren was een gouden zon.

‘Allé liggen Kees.⁵ En ze stapten binnen.

De moeder schoof al in een lage bank, niet naar voren, maar het hoogaltaar konden ze zien, op de tenen. Och, ze moesten ervan zuchten: het bestond, maar hoe kon het bestaan? In het roefje, in de kajuit, stoten de kinderogen vlakbij tegen elk ding en in de verre lage weiden die voorbijtrekken, vinden ze niets dat stilstaat en blijft.

29