Tussen hemel en aarde

De koningsweg

De moeder had de kinderen nu allen aangekleed om zich heen. De meisjes kregen de roodwollen kapertjes stijf om de oren getrokken. Jaantje en Chiel knoopten elkaar de bouffantes om, ze trokken strak en strakker.

‘Ik zal je wurgen/ zei Chiel en gaf een ruk, maar moeder waarschuwde: ‘zachtjes!’ De vader lag nog te snurken in zijn kooi. Hij hoefde pas het laatst gewekt, hij ging niet mee naar de nachtmis. Maar hij zou wachtlopen voor alle schuiten. De moeder telde, ze telde altijd als ze met alle kinderen gelijk van boord ging. Rinus en Chiel en Jaan en Anton en Grada en Marietje en het kleine Freja op haar arm. Alle zeven.

Ze keek naar de lamp en de kachel. Toen tikte ze de slapende man op de arm. ‘Allo Marinus.’ Hij gorgelde en bleef slapen. ‘Allo Marinus, ik moet nu weg.’ Hij sliep nog. Daar galmde een klok, meer klokken, alle klokken. ‘We komen te laat !⁵ gilde Marietje. De moeder schudde de man aan de schouder. ‘In de Kerstnacht luidt het langer, dom dingske.⁵ Ze schudde harder. Het gromde achter in zijn keel en toen kwam hij wakker overeind. ‘Ik ga Marinus.⁵ Hij knikte. ‘Kleed je aan, het luidt.⁹ Ze raapte haar rok bijeen en klom het kajuitstrapje op, de kinderen volgden in een sleep. ‘Voorzichtig bij de plank, Marietje !⁵ De keeshond stond toe te zien tot ze allen goed op de wal waren, toen schudde hij zijn pluimstaart en liep achteraan. In de blauwgroene hemel fonkelden sterren en een blinkende maan. De rivier gleed duister, men wist niet vanwaar en waarheen. De moeder legde de wollen doek over het kopje van de zuigeling.

28