Tussen hemel en aarde

De Redemptorist fronste pijnlijk zijn voorhoofd, de anderen glimlachten.

‘Ongetwijfeld,⁵ zei Monsieur de Guynes beleefd.

De Abbé volgde met een ironisch glimlachje het wasemend geurwolkje, dat opsteeg waar het nat van zijn lepel een schouderstuk begoot. ‘Als men dertig jaar discreet mijn ambt heeft uitgeoefend, weet men meer van deze dingen, dan dat men dagelijks met de duivel dreigt.⁵ De pater haalde meelijdend zijn schouders op en greep opnieuw naar zijn rozenkrans, de Abbé doceerde verder:

‘Het bed is een factor van betekenis, heren, ik neig zelfs tot de uitspraak dat het de factor van betekenis is in dit land. Er zal stellig een tijd komen dat men dit alles stelselmatig onderzoekt. Welk een verlies voor de wetenschap, dat men dan mijn aantekeningen niet meer zal vinden! Ze zijn tegelijk met mijn Petronius en mijn arme keukenbroeder in de vlammen gebleven. Maar hoe het zij, ik blijf bij mijn stelling, dat de konijnen ons schone Frankrijk te gronde hebben gericht. En dus zullen wij heden echter over hen zitten. Mijnheer de Vau-tour is de uwe ook gaar? Dan kunt u de presidentiële zetel innemen.⁵ Hij liet het bruine, met vlees omklede skeletje op een schotel glijden. Een licht handgeklap bewees de waardering der omzittenden.

Monsieur de Vautour slikte enige malen zijn overvloedig speeksel in en veroordeelde de konijnen na een haastig requisitoir om gevierendeeld te worden. Jean de Chasalles wikkelde de mooiste achterbout in het vel papier waarop hij zijn verdedigingsrede had willen schrijven, maar dat, sedert men de verdachten niet meer toestond te spreken, een overtollige druk in zijn linkerborst-zak oefende. Toen greep ieder zwijgend naar zijn deel.

26