Tussen hemel en aarde

dragen, om zich te beklagen over gebrek aan boter.

Het komfoor gloeide rood en aan hun pook geregen, wentelden de konijnen langzaam tussen rossig beschenen blanke handen. Uit de zegelring van de Abbé schoot een groen schimplicht je, telkens als hij de lepel met vleesnat hief om het gebraad te bedruipen. De kamer bleef even aandachtig stil, doch vulde zich toen met het zwijgen van wellevende mensen, die zouden kunnen spreken maar een ander de voorrang gunnen.

Plotseling wankelde de stilte. De setter van Monsieur de Chasalles richtte zijn kop op en jankte. Hij jankte zachtjes en langdurig. De Abbé schudde ontstemd het hoofd en greep naar het enige maar eindeloos variable gespreksthema, dat de zes bewoners van kamer 19 nog kon boeien. ‘Ik zou wel eens uw opinie willen horen omtrent een theorie die ik zojuist heb gevonden,’ zei hij en drukte voorzichtig zijn pink tegen een achterboutje. ‘Ze betreft onze onaangename toestand en het betreurenswaardig lot van Frankrijk. Wat acht gij daarvan de oorzaak mijne heren?⁵ - ‘De toegeeflijkheid van Zijne Majesteit,⁵ bromde La Forgue. ‘Onzin,⁵ zei de Chasalles, ‘de misoogsten van de laatste jaren. Tegen het weer kun je niet op.⁵ - ‘Het ongeloof van Monsieur Voltaire en van u allen !⁵ klonk de doordringende stem van pater Ambroise, die tot dusver in een hoek zijn rozenkrans had geschoven. De heren glimlachten. Gewoonlijk vergaten zij volkomen het bestaan van de pater Redemptorist, vooral tijdens de hoffelijke disputen waarmede ze de lange en toch te snel voorbijgaande uren vulden. Zijn stem verraste en verwonderde hen telkens weer, als de stem van een verouderd geweten.

‘Zeker, zeker Vader,⁵ zei de Abbé zachtzinnig, ‘het ongeloof heeft inderdaad de hoofden van een paar jonge

24