Tussen hemel en aarde

‘Allez!’ zei de Guynes en knipte met zijn vingers. Het slaafje hees zich omhoog naar een smalle luchtkoker in de muur en verdween. Een half uur later was hij terug met een stuk honingkoek, wat thym en de geparfumeerde zakdoek van Charlotte d’Esprées. ‘Haar parfums waren altijd delicieus,⁵ zei de Chasalles. Allen knikten. De kring om de konijnen sloot zich weer. ‘Het konijn is een beknopte en populaire uitgave van de haas, leerde de Vicomte. ‘Daarom wordt hij de haas van de kleine man genoemd. Uw Jacquot heeft zich niet zo heel veel ontzegd toen hij u de konijnen bracht, monsieur, zijn vrouw zou het vlees in de soeppot hebben gekookt tot het smakeloos en taai was geworden. Maar een edelman maakt zelfs gebraad van een konijn.⁵ Hij zag aandachtig toe hoe de Chasalles de konijnen ledigde, de lever, de nieren en het hart omwikkelde met een reepje spek, ze met de koek en de thym in de holte terugschoof en een reingegloeide kachelpook in de lengte door de romp stak. ‘Als u het mij toestaat, zal ik dit spit draaien,⁵ zei de Abbé Mortuis. Mijnheer de Chasalles overhandigde hem het gespietste konijn. ‘Feitelijk dient men het gebraad nog af te schroeien met vlammende brandewijn,⁵ zei hij. Kapitein La Forgue kleurde roodblauw; hij was de enige die nog brandewijn bezat. Hij bewaarde het flesje zuinig in zijn strozak, zodat hij zich moed zou kunnen indrinken op de dag dat ‘het⁵ gebeuren moest, want hij wenste het gepeupel te tonen dat een gardekapitein de dood in de ogen durft zien. ‘U vergist u Monsieur,⁵ zei hij, ‘bij het afschroeien gaan waardevolle sappen verloren, en aangezien we ook al geen boter hebben om te bedruipen...⁵ Men keek ontstemd. Het was inderdaad onfijn, zelfs onkies van La Forgue, die nog nooit iets tot het gezamenlijk onderhoud had bijge

23