Tussen hemel en aarde

hemelse portaal, telkens een nieuw stil lichtje. Maar de ontrusting steeg. De vrouw was in haar element, nu stond ze bij deze, dan bij gene groep, overal waar de beroering het hevigst scheen. ‘Hij is stellig ziek,⁵ klaagde ze. ^cAls hij maar geen beroerte heeft gehad !⁵ bood ze op. ‘Wat kan zo’n bejaarde man al niet zijn overkomen! We moeten hem gaan zoeken, mensen !⁵ Bedrijvig nam ze haar rokken bijeen.

Daar zag ze Menachem Mendel, die kalm in zijn hoekje stond. ‘Ben jij daar ook nog, nietsnut? Loop eens vlug naar mijn huis en luister of het kind slaapt. Ik moet onze Rabbi gaan zoeken !’ Weg was ze, en met haar een ganse zwerm opgewonden mensen.

Menachem liep de weg terug, niet langzaam en niet gehaast, maar rustig, zoals men op een zonnige meimorgen langs de rivier loopt. Er was geen twijfel of verwarring in zijn hart, hij deed nu al urenlang wat het ogenblik van hem wilde. Zo leeft de rechtvaardige, hij verricht iedere handeling alsof het zijn laatste is. Want God kent de oorzaak der dingen, de mens weet alleen dat hij barmhartig handelen moet.

Toen stond hij voor het woninkje van de vrouw. Hij hoorde geen kindergeschrei maar toch was er geluid daarbinnen. Voorzichtig lichtte hij de klink van de deur en luisterde.

Hij luisterde minutenlang, tot hij niet meer wist of hij nog zichzelf was of datgene dat hij beluisterde. Een stem sprak woorden, troostend en neuriënd en hartbrekend teder, zoals een lieve moeder troost. Maar het was niet de stem ener vrouw, het was een diepe mannestem, rijzend en dalend langs alle hoogten en innigheden van menselijke goedheid. Menachem voelde zijn ogen vochtig worden.

18